Παιδί, ετών 25 μαθαίνει τον κόσμο...

Σήμερα, θα σου πω 4 πράγματα που είχα ξεχάσει. 

1. Δεν είμαι πια παιδί. Και αυτό το κατάλαβα όταν άκουσα ξανά τον εαυτό μου να απαριθμεί τα λάθη που έχω κάνει. Έχουμε μία απόλυτα εκδικητική σχέση εκείνος και εγώ, μου τα χτυπάει διαρκώς. Αλλά επιμένω να μη μετανιώνω. Και έτσι θα συνεχίσω, καθώς το να τον αγνοώ, συχνά με βοηθά να γίνομαι καλύτερη σαν άνθρωπος. Άνθρωπος με γνώση και νου, ώριμου όπως φημολογείται για τα ηλικιακά δεδομένα, που δρα και αντιδρά, πράττει και εισπράττει. Μα αν δε μιλήσω με τον εαυτό μου, ποιος θα μου λύσει τα προβλήματα, μιας και εγώ μπορώ να υποσχεθώ ότι θα πράξω, αλλά δε μπορώ να υποσχεθώ ότι θα πράξω ορθώς. Θα καταβάλλω όμως φιλότιμη προσπάθεια.

2. Βλέπεις, είμαστε όλοι κατά βάθος μικρά συναισθηματικά βαμπίρ. Ναι, καλά ακούς, μερικές φορές είσαι και εσύ ένα μικρό βαμπίρ..από εκείνα που άθελά τους συνήθως, ρουφούν τα όνειρα, τις ανάγκες, τα συναισθήματα των ανθρώπων, τρέφονται με την ενέργεια τους και ξέρουν πως να παίρνουν πάντα αυτό που θέλουν. Γιατί κακά τα ψέμματα, αλλά ο ανθρώπινος εγωισμός, πάντα διεκδικεί και πάντα παίρνει αυτό που θέλει ή αυτό που νόμιζε ότι ήθελε. Δε λειτουργούμε έτσι σε όλα. Έχουμε μάθει να υπολογίζουμε τις δυνάμεις μας και να 'χτυπάμε' εκεί που βρίσκουμε το σιγουράκι μας.. Και τότε φουσκώνει το ego μας, περήφανα.

3. Η επικοινωνία είναι απλή. Οι άνθρωποι δε δαγκώνουν πάντα. Οι λέξεις έχουν το νόημα που τους δίνουμε. Το μυαλό έχει ανάγκη να θυμάται τα άσχημα για λόγους αυτοπροστασίας. "Όλα στη ζωή είναι μικρά. Μόνο ο πόνος είναι μεγάλος, μα μικραίνει με το χρόνο." Δε μπορείς να προβλέψεις τίποτα. Για τον εξής μοναδικό λόγο: ποτέ δε μπορείς να είσαι σίγουρος για κάτι. Μπορείς, όμως να είσαι έτοιμος να δεχθείς ότι κάποιος 'προθυμοποιείται' να σου δώσει.

4. Οι προθέσεις και οι σκέψεις είναι επιφυλακτικές από μόνες τους. Για αυτό είναι απλώς προθέσεις και σκέψεις. Οι πράξεις είναι το παράγωγό τους. Και συνήθως, είναι χαριτωμένα αυθόρμητες και διστακτικές. Συγκεχυμένες και απροσδιόριστες πριν και εξίσου συγκεχυμένες και απροσδιόριστες μετά. Τι περίμενες να σου πω; Ότι αυτό που θα έκανες εσύ, το σκέφτομαι και εγώ, άρα μπορεί να γίνει; Μα δε μπορώ να υπολογίσω, ούτε το πριν, ούτε το μετά. Μπορώ, όμως, να το φανταστώ με εξαιρετική ακρίβεια στη λεπτομέρεια. Τις στιγμές εκείνες που βαριέμαι αφόρητα την πεζή real life.

Έλα, όμως, που έχω ένα σύννεφο αντιφάσεων μέσα μου. Γιατί το νιώθω, ότι η 25χρονη σπουδή μου στην ειδικότητα της ωριμότητας, είναι μέχρι τώρα μάταιη. Και εγώ, όπως και πολλοί άλλοι, μεγαλώνουμε μέσα μας ένα 'μεγάλο παιδί', ένα ζωηρό, γκρινιάρικο, καλομαθημένο και ατίθασο παιδί. Ένα παιδί που πάντα θα μας ρίχνει με τα νάζια του. Τόσο χαμηλά, που καμιά φορά θα κάνουμε και θα ξανακάνουμε τα λάθη που από την πρώτη φορά μας δίδαξαν κάτι. Γιατί, θα συνεχίσουμε να ζητάμε αυτό που θέλουμε, αν έχουμε έστω και λίγο αυτοσεβασμό. Πως να βολευτείς άλλωστε με κάτι που δε σου πάει; Όσο για αυτό που μου δίνεις, θα μπορώ πάντα να το δεχθώ, γιατί είναι από μόνο του τόσο χαριτωμένο που μοιάζει παιδιάστικο. Και στα παιδιά, είναι γνωστό, ότι κανείς δε λέει όχι.

Για αυτό και μόνο αξίζει να νιώθω για πάντα παιδί. Και όποιος έχει αντίρρηση, ας αναμετρηθεί με το παιδί μέσα μου. Αν του πάει η καρδιά...