Αν είχες μία λέξη...

...για να περιγράψεις τον εαυτό σου, θα διάλεγες πιθανότατα κάποιο επίθετο. Ανάλογα με τη διάθεση της στιγμής, το επίθετο θα ήταν χαρούμενο, αισιόδοξο, γκρινιάρικο, ζωηρό, άτακτο, μετριοπαθές, με ταμπεραμέντο ή χωρίς, αχάριστο, εγωιστικό, αλαζονικό, ιδιοτελές, πετυχημένο, κατεστραμμένο, ερωτικό, άπιστο, γενναιόδωρο, φιλότιμο, άπληστο...Ανάλογα με τη διάθεση των άλλων, κάποια από αυτά (ή και όλα μαζί ταυτόχρονα) θα μπορούσαν να σε σε χαρακτηρίσουν. Και σιγά σιγά μαθαίνεις να ζεις με αυτά. Όπως μαθαίνεις να ζεις και με τα επίθετα 'των άλλων'...Πόσα από αυτά σε νοιάζουν πραγματικά;

...για να περιγράψεις τη ζωή σου, θα μπορούσες να επιλέξεις στιγμές, ευτυχισμένες, ή και λιγότερο χαρούμενες. Μία στιγμή που σου άλλαξε τη ζωή, μία μέρα που σε στιγμάτισε, μία συνάντηση, ένα βράδυ σε κάποιο μπαρ, ένα ταξίδι, μία συζήτηση. Όσα έζησες και θυμάσαι και εκείνα που τα θυμήθηκες ξαφνικά μετά από πολύ καιρό και χάρηκες. Αν έχεις ζήσει πολλά, θέλεις και άλλα τόσα...Και μη μου πεις ότι κουράστηκες!

...για να περιγράψεις τους ανθρώπους γύρω σου, μπορείς να βασιστείς σε όσα σου έχουν πει, αλλά, και κυρίως σε όσα σου έχουν κάνει. Συνήθως, αν εξακολουθούν να είναι γύρω σου, κερδίζουν μία καλή περιγραφή...Αν όχι, μάλλον, δεν αξίζουν ούτε μία από τις λέξεις σου.

...για να περιγράψεις τη νέα χρονιά (που και εσύ νομίζω έχεις ευχηθεί πολλές φορές να είναι η επόμενη...) μάλλον, θα χρειαστείς πολλά όνειρα και αρκετές επιθυμίες. Και πιθανότατα, πολλή τύχη μέχρι να πραγματοποιηθούν όλα, κατά το χρόνο και με τον τρόπο που θέλεις... Αλήθεια, είσαι σίγουρος ότι ξέρεις τι θέλεις; Δεν έχει και πολύ σημασία, ξέρεις..Καμιά φορά, η ζωή μας αλλάζει. Γίνεται καλύτερη...Εμείς το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να τη 'γεμίζουμε'. Με χαμόγελα, στόχους, γνωστούς και φίλους, με μεγάλες παρέες άγνωστων, μέχρι πριν από λίγο ανθρώπων, με βόλτες και εκδρομές, σύντομες ατάκες ή πολύωρες συζητήσεις (με ή χωρίς θέμα και ουσία), με φιλιά και χάδια, με φωνές και χρώματα, ήλιο και θάλασσα, με κατανόηση και ανάγκη. Με ειλικρίνεια και θάρρος...

Για να μην ταλαιπωρώ και τον Άγιο (ναι, καλά κατάλαβες, το Βασίλη εννοώ..), αν είχα μία λέξη για να περιγράψω το 2012, αυτή θα ήταν η εξής: ΙΔΑΝΙΚΟ. Και με αυτή τη λέξη εννοώ, όλα τα παραπάνω..Να μπορώ να έχω γύρω μου τους ιδανικούς ανθρώπους, που θα αξίζουν κάθε λέξη μου, μα κυρίως θα αξίζω εγώ κάθε δική τους. Να ξέρω πως, παρά τα χίλια ελαττώματά μου, μπορώ πάντα να γίνω ένας καλύτερος άνθρωπος. Και πως όσο άσχημη και αν είναι μία χρονιά, η επόμενη μπορεί πάντα να είναι η καλύτερη..

Αν είχες μία λέξη για να περιγράψεις τι θέλεις να γίνεις, είμαι σίγουρη, πως θα μου απαντούσες: Ευτυχισμένος...

***Και αυτό σου εύχομαι! Καλή Χρονιά!!!

Φιλοξενούμενοι με προνόμια...

ή αλλιώς, ποιά η σημαντική συμβολή των 'actors' στη ζωή μας.

Και θα σου πω αμέσως τι εννοώ. Έχεις παρατηρήσει ποτέ πόσο φιλόξενοι συναισθηματικά είναι οι άνθρωποι, όταν εισβάλλεις ξαφνικά στη ζωή τους; Σίγουρα, αφού και εσύ συνήθως έτσι τους καλωσορίζεις στην καθημερινότητά σου. Γιατί, η συνήθεια σε κάνει άλλο άνθρωπο; Γιατί αυτό που είχες μέχρι χθες και σου ήταν αρκετό, έγινε σήμερα τόσο λίγο; Έγινες εσύ πιο απαιτητικός ή βρήκες κάτι που δεν ήξερες ότι χρειαζόσουν για να πετύχεις την πληρότητα μέσα σου;

Οι δρώντες μπορεί να είναι τεσσάρων ειδών:

α) σημαντικοί. Είναι εκείνοι που έχουν τη μεγαλύτερη επιρροή πάνω σου. Σε καθοδηγούν και σε συμβουλεύουν. Καμιά φορά σε συμμορφώνουν κιόλας. Τρέχουν από πίσω σου να σε μαζέψουν, να σε σηκώσουν, να σε βοηθήσουν, να σου δώσουν κάτι που έχασες ή απλώς ένα φιλί για καλημέρα.

β) αδιάφοροι. Μπορεί να κάνουν ό,τι μπορούν, αλλά για σένα δεν είναι ποτέ αρκετό. Μπορεί, όμως, να μην κάνουν και τίποτα, πράγμα που επίσης δεν είναι αρκετό για σένα..Είπαμε ολιγαρκής, αλλά όχι και τόσο...

γ) ανύπαρκτοι. Γιατί εσύ επιλέγεις να μην παραχωρείς μέρος της αυτοκυριαρχίας σου σε άλλους...Ή μήπως, σου την παίρνουν σιγά σιγά και εσύ δεν το ξέρεις;

δ) άχρηστοι. Πολύ απλά, κάνουν ό,τι μπορούν, αλλά, η επιρροή τους πάνω σου είναι δυσάρεστα απρόσμενη. Είναι μία κάποια χρησιμότητα και αυτή θα μου πεις...

Έπειτα, είναι και οι υποκατηγορίες. Είναι οι δρώντες που θέλουμε διακαώς στη ζωή μας, όσο άχρηστοι ή σημαντικοί μπορεί να θεωρηθούν. Είναι οι δρώντες, που δε μπορούμε να αγνοήσουμε, γιατί χωρίς αυτούς είμαστε χαμένοι, με ή χωρίς το φιλί της καλημέρας. Είναι κάποιοι που αγαπάμε ή κάποιοι που έχουμε συνηθίσει. Είναι οι δρώντες που θέλουμε να δείξουν ενδιαφέρον ή να κεντρίσουν το δικό μας ενδιαφέρον. Είναι εκείνοι που μας χρειάζονται και εκείνοι που νομίζουμε ότι τους έχουμε ανάγκη. Όπως και να έχει, όποιοι και αν είναι, δρουν. Με ή χωρίς εμάς...Και το ίδιο κάνουμε και εμείς...Σε αυτή την περίπτωση, είμαστε όλοι φιλοξενούμενοι με προνόμια (στα σπίτια, στις ζωές, στο μυαλό των ανθρώπων). Και το προνόμιο (γιατί, συνήθως, ένα είναι) το ανακαλύπτουμε μόνο όταν το χάσουμε...

Η ασταθής αξία του comme il faut...

Τα 'πρέπει' είναι μία υπερβολικά αδικημένη έννοια υποχρέωσης και καταναγκασμού. Είναι υπερβολικά ως προς τον τρόπο εξευγενισμού της αναγκαιότητάς τους και αδικημένα όσον αφορά στην απαιτητική φύση τους. Τα πρέπει είναι μία ασταθής αξία, γιατί αγνοούμε συχνά τη χρησιμότητά τους. Τα πρέπει, όταν δεν είναι ανελαστικά και ανούσια φέρουν μέσα τους την ικανότητα προσδιορισμού της ηθικής μας ταυτότητας και αποτελούν το μπούσουλα της συμπεριφοράς μας. Και αυτό, γιατί η ηθική έχει προ πολλού καταστεί άσκοπη, αν και δε μπορώ να ξέρω, αν όντως υπήρξε ποτέ σκόπιμη. Γενικά... 

Αν θεωρήσουμε την ηθική σαν μία προσωπική επιλογή και διαμορφωμένη κατά μοναδικό τρόπο, ξεκάθαρα ως υποχείριο των βιωμάτων και των προσδοκιών του κάθε ατόμου, μπορούμε να βρούμε ανθρώπους με πολλούς ηθικούς φραγμούς και άλλους με λιγότερους. Ευτυχώς ή δυστυχώς, οι άνθρωποι που έχουν πολλούς από δαύτους τους φραγμούς, είναι έρμαια καμιά φορά της δειλίας και του φόβου που τους ακολουθεί. Και θα μου πεις τα εξής: α) αν είναι έτσι ευτυχισμένοι, τι σε νοιάζει; και β) κανείς δε μπορεί να ξέρει πόσους φραγμούς έχει ανάγκη να θέσει ένας άνθρωπος μέσα του. Και θα τα δεχθώ και τα δύο, γιατί κατά βάθος κρύβουν μία αλήθεια.

Οι άλλοι, όμως, εκείνοι με τους λίγους ηθικούς φραγμούς, με δύο, τρεις ή ακόμη και ένα μόνο, διατρέχουν ένα μεγάλο κίνδυνο. Να ξεμείνουν κάποια στιγμή από αυτούς. Και πάλι θα μου πεις αυτά που μου είπες και πριν. Και θα τα δεχθώ ξανά. Όχι γιατί είναι απαραιτήτως έτσι, αλλά γιατί δε μπορώ να κάνω διαφορετικά.

Η ηθική και τα πρέπει (και ο καθωσπρεπισμός που τα συντηρεί) έχουν ένα κοινό σημείο επαφής. Η ηθική πλάθει τα πρέπει και εξαναγκάζεται να τα ακολουθεί, ενώ αυτά με τη σειρά τους και την αυτοπραγμάτωσή τους, διατηρούν την ηθική μας ακέραιη.

Και τα δύο, όμως, μας είναι εξαιρετικά εύκολο να τα παραβλέψουμε σε προσωπικές συνθήκες 'εκτάκτου ανάγκης', (βλ. ερωτοχτυπήματα ή συναισθηματικές αναταράξεις.)
**Μπορεί με έναν μόνο ηθικό φραγμό να ρισκάρουμε το ''comme il faut'' μας, όμως, συνήθως αυτός ο ένας είναι και ο τυχερός...

Παιδί, ετών 25 μαθαίνει τον κόσμο...

Σήμερα, θα σου πω 4 πράγματα που είχα ξεχάσει. 

1. Δεν είμαι πια παιδί. Και αυτό το κατάλαβα όταν άκουσα ξανά τον εαυτό μου να απαριθμεί τα λάθη που έχω κάνει. Έχουμε μία απόλυτα εκδικητική σχέση εκείνος και εγώ, μου τα χτυπάει διαρκώς. Αλλά επιμένω να μη μετανιώνω. Και έτσι θα συνεχίσω, καθώς το να τον αγνοώ, συχνά με βοηθά να γίνομαι καλύτερη σαν άνθρωπος. Άνθρωπος με γνώση και νου, ώριμου όπως φημολογείται για τα ηλικιακά δεδομένα, που δρα και αντιδρά, πράττει και εισπράττει. Μα αν δε μιλήσω με τον εαυτό μου, ποιος θα μου λύσει τα προβλήματα, μιας και εγώ μπορώ να υποσχεθώ ότι θα πράξω, αλλά δε μπορώ να υποσχεθώ ότι θα πράξω ορθώς. Θα καταβάλλω όμως φιλότιμη προσπάθεια.

2. Βλέπεις, είμαστε όλοι κατά βάθος μικρά συναισθηματικά βαμπίρ. Ναι, καλά ακούς, μερικές φορές είσαι και εσύ ένα μικρό βαμπίρ..από εκείνα που άθελά τους συνήθως, ρουφούν τα όνειρα, τις ανάγκες, τα συναισθήματα των ανθρώπων, τρέφονται με την ενέργεια τους και ξέρουν πως να παίρνουν πάντα αυτό που θέλουν. Γιατί κακά τα ψέμματα, αλλά ο ανθρώπινος εγωισμός, πάντα διεκδικεί και πάντα παίρνει αυτό που θέλει ή αυτό που νόμιζε ότι ήθελε. Δε λειτουργούμε έτσι σε όλα. Έχουμε μάθει να υπολογίζουμε τις δυνάμεις μας και να 'χτυπάμε' εκεί που βρίσκουμε το σιγουράκι μας.. Και τότε φουσκώνει το ego μας, περήφανα.

3. Η επικοινωνία είναι απλή. Οι άνθρωποι δε δαγκώνουν πάντα. Οι λέξεις έχουν το νόημα που τους δίνουμε. Το μυαλό έχει ανάγκη να θυμάται τα άσχημα για λόγους αυτοπροστασίας. "Όλα στη ζωή είναι μικρά. Μόνο ο πόνος είναι μεγάλος, μα μικραίνει με το χρόνο." Δε μπορείς να προβλέψεις τίποτα. Για τον εξής μοναδικό λόγο: ποτέ δε μπορείς να είσαι σίγουρος για κάτι. Μπορείς, όμως να είσαι έτοιμος να δεχθείς ότι κάποιος 'προθυμοποιείται' να σου δώσει.

4. Οι προθέσεις και οι σκέψεις είναι επιφυλακτικές από μόνες τους. Για αυτό είναι απλώς προθέσεις και σκέψεις. Οι πράξεις είναι το παράγωγό τους. Και συνήθως, είναι χαριτωμένα αυθόρμητες και διστακτικές. Συγκεχυμένες και απροσδιόριστες πριν και εξίσου συγκεχυμένες και απροσδιόριστες μετά. Τι περίμενες να σου πω; Ότι αυτό που θα έκανες εσύ, το σκέφτομαι και εγώ, άρα μπορεί να γίνει; Μα δε μπορώ να υπολογίσω, ούτε το πριν, ούτε το μετά. Μπορώ, όμως, να το φανταστώ με εξαιρετική ακρίβεια στη λεπτομέρεια. Τις στιγμές εκείνες που βαριέμαι αφόρητα την πεζή real life.

Έλα, όμως, που έχω ένα σύννεφο αντιφάσεων μέσα μου. Γιατί το νιώθω, ότι η 25χρονη σπουδή μου στην ειδικότητα της ωριμότητας, είναι μέχρι τώρα μάταιη. Και εγώ, όπως και πολλοί άλλοι, μεγαλώνουμε μέσα μας ένα 'μεγάλο παιδί', ένα ζωηρό, γκρινιάρικο, καλομαθημένο και ατίθασο παιδί. Ένα παιδί που πάντα θα μας ρίχνει με τα νάζια του. Τόσο χαμηλά, που καμιά φορά θα κάνουμε και θα ξανακάνουμε τα λάθη που από την πρώτη φορά μας δίδαξαν κάτι. Γιατί, θα συνεχίσουμε να ζητάμε αυτό που θέλουμε, αν έχουμε έστω και λίγο αυτοσεβασμό. Πως να βολευτείς άλλωστε με κάτι που δε σου πάει; Όσο για αυτό που μου δίνεις, θα μπορώ πάντα να το δεχθώ, γιατί είναι από μόνο του τόσο χαριτωμένο που μοιάζει παιδιάστικο. Και στα παιδιά, είναι γνωστό, ότι κανείς δε λέει όχι.

Για αυτό και μόνο αξίζει να νιώθω για πάντα παιδί. Και όποιος έχει αντίρρηση, ας αναμετρηθεί με το παιδί μέσα μου. Αν του πάει η καρδιά...

Τα Χριστούγεννα θα είναι πάντα ωραία.

Τα Χριστούγεννα οι πόλεις αλλάζουν όψη. Αλλάζουν μαζί και οι άνθρωποι που τις κατοικούν. Γίνονται ανυπόμονοι, χαμογελούν χωρίς λόγο, αναφωνούν βλέποντας κουραμπιέδες και μελομακάρονα, κάνουν σχέδια για μικρές ή μεγαλύτερες αποδράσεις (εσάς τους δεύτερους, σας φθονώ και το λέω ευθέως), χώνονται μέσα σε παιχνιδομάγαζα και δε μπορούν να ξεφύγουν από τα ενθουσιώδη βλέμματα των παιδιών που τα θέλουν όλα (ναι, τέτοιες ώρες δηλώνω και εγώ παιδί). Οι γιορτές κάνουν τους ανθρώπους να αγαπιούνται, τους βγάζουν από τα σπίτια τους για να πιουν χαμένοι σε ξεχασμένες παρέες, να ευχηθούν όσα τους λείπουν και, ίσως, και να τα βρουν κάτω από κάποιο δέντρο. Τα φώτα γεμίζουν τα μπαλκόνια και τις αυλές. Παντού ξεπηδούν νάνοι ή γίγαντες αγιοβασίληδες και το χιόνι μοιάζει ειρωνική απεικόνιση μίας καιρικής συνθήκης που μάλλον δε θα έχουμε τη χαρά να δούμε φέτος στις πόλεις μας...μιας και δεν κάνει κρύο στην Ελλάδα (επομένως, δε θα κάνουμε ούτε φέτος αγγέλους στο χιόνι). 

Τα Χριστούγεννα είναι ζεστά, σε βρίσκουν καθισμένο μπροστά από ένα τζάκι, με ζεστό κόκκινο κρασί και μπόλικη κανέλα, ακούγοντας ένα συνηθισμένο χριστουγεννιάτικο κομμάτι (το ίδιο κάθε Χριστούγεννα, ξανά και ξανά). Στις γιορτές σε περιμένουν τραπέζια, επίσημα ή και πιο casual, τραπέζια για ποδαρικό, τραπέζια για ονομαστικές γιορτές (και είναι πολλές), τραπέζια για τυχερά παιχνίδια...why not gamble??? Είναι η φύση του ανθρώπου να ποντάρει στην τύχη του...Άλλωστε, και ο νέος χρόνος με αυτό το στοίχημα μας βρίσκει...Αν θα είναι καλύτερος ή απλώς καλός... Οι γιορτές έχουν μία απροσδιόριστη διάθεση, μία παράξενη επιρροή, μία απόσταση από τα 'καθημερινά', ακόμη και αν αυτή η δόλια η ρουτίνα συνεχίζει να τρέχει παράλληλα με αυτές...Την ομορφαίνουν λιγάκι, τη ζωντανεύουν. Της βάζουν ήχους και μουσικές, εικόνες και χρώματα, ανθρώπους και φωνές.

Είναι ωραίοι οι άνθρωποι τα Χριστούγεννα. Έχω προσέξει πως γελούν περισσότερο, χαλαρώνουν και ανοίγονται σε κουβεντούλες, αφήνουν για τη νέα χρονιά ότι τους ταλαιπωρεί, περπατούν περισσότερο και πιο αργά, ανέμελα. Γράφουν παντού ευχές...Ευχές που ίσως ξεχάσουν μέσα στο χρόνο, μέχρι κάποιο υποσυνείδητο απωθημένο να τις επαναφέρει στη μνήμη..Είναι ωραίοι οι άνθρωποι. Ειδικά όταν μπορείς να βασιστείς σε αυτούς, όταν ξέρεις ότι βιαστικά ή ανέμελα θα σε ακούσουν, όταν μπορείς να υπολογίζεις στις ευχές τους και όταν ξέρεις πως για αυτούς τους ίδιους μπορείς και εσύ να ευχηθείς. Οτιδήποτε...

Τα Χριστούγεννα είναι μία καλή ευκαιρία να δει κανείς όσους αγαπά και νοιάζεται. Είναι μία καλή ευκαιρία να ευχηθεί επαγγελματική επιτυχία, δόξα, χρήματα, εξουσία, λιγότερο άγχος, καλύτερα ρούχα, μεγαλύτερο αυτοκίνητο, μικρότερο νούμερο στη "ζυγαριά", περισσότερη γράμμωση κοιλιακών, ομορφότερο γκόμενο ή λιγότερο γκρινιάρα γκόμενα. Είναι και μία ακόμη καλύτερη ευκαιρία να ευχηθεί υγεία, συναισθηματική ισορροπία και ευτυχία, αγάπη και χαμόγελα, συντροφικότητα και τύχη. Τα Χριστούγεννα θα είναι πάντα ωραία. Είτε στολίζουμε δέντρα, είτε όχι. Με περισσότερα ή και καθόλου φώτα. Με άγιο Βασίλη και έλκηθρα ή απλά με την εικόνα του Santa στο μπουκάλι. Θα είναι πάντα ωραία, αν σ' αγαπούν και αγαπάς. Γιατί Χριστούγεννα χωρίς τα παραπάνω γίνονται, χωρίς οικογένεια, φίλους, συγγενείς και συντρόφους όμως, γίνονται; Νομίζω πως όχι...

***Δεν είναι παράξενο που τόσοι άνθρωποι πιστεύουν στη μαγεία των γιορτών, αλλά μόνο λίγοι στη μαγεία των ανθρώπινων σχέσεων;;;

Ομαδικά. Επειδή ο πεσιμισμός και η μοναξιά είναι μπανάλ.

Πες ότι πας ταξίδι. Μη ρωτάς που, ταξίδι θα πας και αυτό φτάνει. Πες, λοιπόν, πως ετοιμάζεσαι. Τι σε κάνει πιο ευτυχισμένο; Η διαδικασία του ταξιδιού; Η φυγή από τα τετριμμένα; Η πρόθεση να διασκεδάσεις, να δεις κάτι 'φρέσκο', να κάνεις ότι σου κατέβει και όπου σου ρθει η έμπνευση; Να μάθεις κάτι νέο; Να βγεις απλώς στους ξένους δρόμους και να περπατάς ασταμάτητα; Το να μετράς αντίστροφα τις μέρες για να κάνεις κάτι ή και όλα από αυτά; Διαλέγω τη θέα από ψηλά. Πάντα βράδυ. Τις πλατείες, που πάντα με συγκινούν με τη δεσπόζουσα αρχιτεκτονική των κτιρίων τους, αλλά πιο πολύ όταν τις περπατώ με παρέα απρόσμενα ''δυνατή'' (ακόμη και αν σφηνώνουν τα 12ποντα στο πλακόστρωτο). Και για τις φωτογραφίες, για να έχω να παίζω 2-3 μέρες μετά την επιστροφή, να βρίσκω άλλοθι να μην κάνω τίποτε άλλο. Και αυτό ακριβώς κάνω.

Μέσα στο κεφάλι μου, ακούω μία φωνή να με ρωτάει Και τώρα τι; Δεν την ακούω όμως καθαρά γιατί πετάγεται συνεχώς μία δεύτερη που μου φωνάζει να ακολουθήσω την ομάδα. "Μαζί είμαστε ομάδα". Την ομάδα δεν την αφήνουμε ποτέ. Ειδικά την ομάδα που πετάει. Την ομάδα τη ξέρουμε. Την ομάδα τη στηρίζουμε. Την ομάδα έχουμε μάθει να την ωθούμε στη νίκη. Ομάδα με τον εαυτό μας δεν μπορούμε να κάνουμε. Ίσως, λίγη παρέα που και που. Η ομάδα θέλει τη διαφορετικότητα, θέλει φαντασία, έχει ανάγκη από ζωντάνια και θέληση. Η ομάδα χρειάζεται ζέσταμα, προπόνηση και αποθεραπεία. Η ομάδα θέλει οπαδούς. Υπάρχουν καλύτεροι οπαδοί από τους ίδιους τους παίκτες;;;

Θα σου πουν πολλές φορές ότι ανήκεις κάπου. Θα πάρεις μεταγραφή σε πολλές ομάδες. Σε άλλες θα παίξεις καλά. Σε άλλες θα βλέπεις το παιχνίδι από τον πάγκο. Σε άλλες θα πετάξεις πετσέτα και θα σηκωθείς να φύγεις. Από άλλες δε θα θέλεις να φύγεις, αλλά θα αναγκαστείς. Από άλλες θα πρέπει να φύγεις και δεν θα μπορείς. Κάθε πέρασμα μοιάζει με ταξίδι. Η ομάδα δεν έχει θέα. Η ομάδα δεν έχει καν συγκεκριμένο χώρο. Η αίσθηση της ομάδας δεν φωτογραφίζεται. Τι σου αρέσει σε μία ομάδα; Η συμμετοχή; Η πορεία; Το αποτέλεσμα; Η επικοινωνία; Η αίσθηση του ανήκειν; Θα το νιώσεις ακόμη περισσότερες φορές. Και πολύ πιθανό τις περισσότερες να φύγεις τρέχοντας. Τη μία, όμως, φορά που θα αξίζει, δε θα θέλεις να κάνεις βήμα. 

Θα το κάνεις όμως. Γιατί τα τετριμένα πάντα τα συναντάς μπροστά σου. Γιατί υπάρχουν πολλά σημεία από όπου δεν έχεις δει τη θέα. Γιατί υπάρχουν πολλές πλατείες που σε περιμένουν. Και μπορεί να μην έχουν όλες την ίδια αρχιτεκτονική, αλλά σίγουρα θα κρύβουν άλλες εκπλήξεις. Γιατί οι φωτογραφίες κάποτε ξεθωριάζουν. Και θέλεις κι άλλες, κι άλλες, κι άλλες. Και οι εκπλήξεις είναι πάντα ωραίες. *Γιατί ξέρεις ότι μπορείς πάντα να ανήκεις, εκεί όπου νιώθεις "εσύ"...Όπου και αν είναι αυτό.

Όταν τρόμαξε ο Γιούνγκερ...

Φαντάσου ένα πολύ πετυχημένο (θεωρητικά, εξού και το 'φαντασιακό' στοιχείο) γάμο. Φαντάσου μία πολύτεκνη οικογένεια με αρκετά μεγάλο αριθμό συγγενικώ προσώπων τριγύρω. Φαντάσου, ότι τα μέλη της οικογένειας δεν μαλώνουν ποτέ και πως κανένα πρόβλημα δεν ταλανίζει την οικογενειακή γαλήνη και θαλπωρή. Φαντάσου, ακόμη, ότι όλα τα μέλη εργάζονται και είναι εξαιρετικά ικανοποιημένα από την επαγγελματική τους δραστηριότητα. Όλοι διαθέτουν επιπλέον δημιουργικές ή διασκεδαστικές δραστηριότητες, μερικές κοινές και κάποιες άλλες απλώς κοινότυπες. Φαντάσου πως όλοι ζουν κάτω από την ίδια, ευάερη και ευήλια στέγη. Ο γάμος, μπορείς να φανταστείς πως έγινε με τις ευλογίες όλων, με πολυτέλεια και καμάρι, με δημοσιότητα και αδημονία. Φαντάσου πως υπάρχει κάπου και ένα προγαμιαίο συμβόλαιο, με ευνοικούς κατά βάση όρους και για τα δύο μέλη και μερικά ψιλά γράμματα, τα οποία αφού ο γάμος είναι ιδιαίτερα πετυχημένος, δεν απασχολούν κανέναν. Φαντάσου, την πορεία του ζευγαριού. Μία αδιάκοπη πρόοδο, ατελείωτα κατορθώματα εντός και εκτός, ένα ισχυρό όνομα στην κοινωνία και μία δυνατή οικονομική παρουσία στον ευρύτερο περιβάλλοντα χώρο. Φαντάσου ότι το ζευγάρι διαθέτει πληθώρα φίλων και γνωστών, τους οποίους υποδέχεται συχνά πυκνά σπίτι του και μαζί περνούν καταπληκτικά. Όλα φαντάσου τα τέλεια. Τόσο τέλεια για την ακρίβεια, όσο δεν έχεις φανταστεί. Και ξαφνικά, το τέλος. Φαντάσου την οικογένεια διαλυμένη, τους φίλους απόμακρους και διστακτικούς, τα παιδιά απεγνωσμένα, όλα τα μέλη άνεργα και το κοινωνικό προφίλ κατακερματισμένο. Το διαζύγιο απέχει από αυτό που θα έλεγε κανείς κοινή συναινέσει και οι συγγενείς είναι έτοιμοι για τον απαιτούμενο σχολιασμό. Και τα τηλέφωνα παίρνουν φωτιά. Και τώρα θυμίσου και τα ψιλά γράμματα. Αυτά που δεν ορίζει, δεν προβλέπει, δε διασφαλίζει κανένας συμβιβασμός.

Πάμε πάλι...

Φαντάσου την Ευρωπαϊκή ένωση. Φαντάσου τα κρατη-μέλη που περήφανα προσχώρησαν στο μεγάλο σχέδιο της ειρηνικής διαβίωσης και γειτνίασης, έχοντας προσανατολιστεί στο σχέδιο της οικονομικής ολοκλήρωσης. Φαντάσου τους συγγενείς που εμφανίστηκαν σταδιακά υπό τη διαδικασία της προσχώρησης. Φαντάσου τους φίλους και τους γνωστούς, κράτη πέρα από τον ατλαντικό ή στα βάθη της ανατολής. Φαντάσου όλους αυτούς να υπογράφουν ένα σύμφωνο σταθερότητας, παραμερίζοντας τη δική τους εσωτερική αστάθεια. Φαντάσου την πορεία της ένωσης, με συνθήκες, με αναθεωρήσεις, βίβλους, εγκυκλίους και αποφάσεις, με συμφωνίες εκατομμυρίων και άλλες ακόμη σημαντικότερες, τις συμφωνίες κύρους. Και τώρα θυμίσου, καμία συνθήκη δεν ορίζει, δεν προβλέπει, δε διασφαλίζει τη σταθερότητα. 

Φαντάσου ένα κολοσσιαίο εγχείρημα που απέτυχε στα ψιλά γράμματα λόγω ασυνεννοησίας, πολιτικής υστεροφημίας και εγωισμού. Και θυμίσου τη μέρα που τρόμαξε ο Γιούνγκερ. Δεν είναι καθόλου καλή μέρα...