Είναι λάθος που και οι δύο αγαπάμε εσένα;

Πόσο μπορείς να αντέξεις προσποιούμενος ότι βιώνεις τη χαρά και την ευτυχία μέσα σε μία ζωή που δεν ανήκει στη δική σου ταυτότητα; Πόσο μπορείς να αντέξεις παραμυθιάζοντας τον εαυτό σου πως έχεις, πως ξέρεις, πως θέλεις, πως μπορείς, πως είσαι, πως μοιάζεις, πως φαίνεσαι, πως αγαπιέσαι, πως ζεις όπως εκείνος ο φανταστικός φίλος που κατοικεί μέσα στο κεφάλι σου; Μία μορφή αγάπης είναι και αυτό. Συνήθως, μας παροτρύνουν να αγαπάμε τον εαυτό μας. Εμείς καμιά φορά τα παρακάνουμε και αγαπάμε μόνο τον εαυτό μας..Ή καμιά φορά δε βάζουμε τα δυνατά μας και αγαπάμε μόνο τους υπόλοιπους..Άλλες φορές δεν αγαπάμε κανέναν απολύτως..Μερικές φορές αγαπάμε μόνο την ύλη γύρω μας και άλλες πάλι ταλαντευόμαστε ανάμεσα στο υλικό και το άυλο, το εγώ και το εμείς, το ανέφικτο και το επιθυμητό.

Επιθυμίες. 

Η στιγμή που ο εγκέφαλος αγνοεί τα πάντα και ξεκινά από την αρχή τη δημιουργία μίας πλασματικής εικόνας με σκοπό την ευχαρίστηση του εαυτού μας. Έτσι θα όριζα τις επιθυμίες. Σαν τα μικρά όνειρα που οδηγούν σε μία κατάσταση συνειδητοποίησης τους και ταυτόχρονα συνειδητότητας του πόσο ανίκανοι είμαστε να τα ζήσουμε εδώ και τώρα. Οι επιθυμίες και τα όνειρα δεν είναι ακριβώς το ίδιο. Τα όνειρα δίνουν κίνητρα. Οι επιθυμίες βρίσκουν τους τρόπους. Όταν σκοτώνονται τα μεγάλα όνειρα κυλάει πολύ αίμα. Αυτό είχε σκεφτεί και ο Κούντερα και όπως φαίνεται δεν είχε άδικο.

Συνηθέστερη επιθυμία όλων είναι να πραγματοποιηθούν τα όνειρά μας. Συνηθέστερη ανάγκη όλων μας, είναι να βρεθεί κάποιος που θα υλοποιήσει τα όνειρά μας. Κάποιος που θα σκέφτεται για δύο, θα αγαπάει για δύο, θα ονειρεύεται για δύο, θα θέλει για δύο, θα ζει για δύο, θα υπάρχει για δύο. Κάποιος που θα κάνει πολύ χαρούμενους εκείνους που ζουν μόνο για έναν. Άδικο, δεν είναι; Οι επιθυμίες και τα όνειρα είναι υποκειμενικά δεδομένα. Δεν υπόκεινται στην κρίση του δίκαιου και του άδικου. Δεν ανήκουν σε πεπατημένες και δεν αξιολογούνται με την ορθολογική επιλογή τους. Δεν υπάρχει λογική στις επιθυμίες και τα όνειρα. Αν εγώ ονειρευτώ πως ζω στο μεσαίωνα, σε μία μακρινή αυτοκρατορική γειτονιά, εσύ δεν έχεις κανένα δικαίωμα να μου στερήσεις την επιθυμία να σε βλέπω σαν πρίγκηπα. Δεν έχεις επίσης το παραμικρό δικαίωμα να μη συμπεριφερθείς σαν πρίγκηπας. Και αυτό το υπαγορεύουν οι δικές μου επιθυμίες. Μπορώ εγώ να τους φέρω αντίρρηση;;;
Αδυναμίες.
Οι στιγμές κατά τις οποίες ο εγκέφαλος έχει μείνει προσκολλημένος στις επιθυμίες και η ψυχή χαροπαλεύει να τις διατηρήσει ζωντανές, ακόμη και σε κωματώδη κατάσταση. Κάπως ετσι θα όριζα τις αδυναμίες, αν ήμουν βέβαια αρκετά δυνατή για να αγνοήσω τις δικές μου. Οι αδυναμίες συγκρούονται έντονα με τις επιθυμίες. Οι αδυναμίες φοβούνται, απελπίζονται, καταστρέφουν. Οι αδυναμίες δεν μπορούν να συνεργαστούν. Οι αδυναμίες θέλουν, μα ποτε δεν προσπαθούν. Όχι από τεμπελιά, αλλά εκ φύσεως. Δεν έχουν τη δυνατότητα να αξιολογήσουν τις συνθήκες και την καταλληλότητα αυτών. Οι αδυναμίες είναι υπερπροστατευτικές και εγωιστικές. Νοιάζονται για το είναι ως έχει. Δεν αγαπούν τις αλλαγές. Μισούν τα ανοίγματα. Σιχαίνονται την αλήθεια.
Οι αδυναμίες μας πλάθουν. Οι επιθυμίες μας αλλάζουν. Το μόνο κοινό στοιχείο είναι ότι και οι δύο μερικές φορές μας δεσμεύουν. Ισόβια. Και αυτό μάλλον είναι το μόνο λάθος...