Κανένας άνθρωπος ΔΕΝ είναι ο ανθρωπός ΣΟΥ.

Και σου το λέω εγώ, που ως άνθρωπος, ίσως, θα μπορούσα και να γίνω. Αλλά, η αλήθεια μου είναι, πως δε ξέρω αν θέλω πια. Η αλήθεια μου είναι πως, ακόμη και αν γίνω, εσύ δε σημαίνει ότι θα είσαι και ο δικός μου άνθρωπος. Η αλήθεια είναι πως κανείς δεν είναι, ούτε και θα γίνει ποτέ κανενός. Η αλήθεια είναι, πως οι ζωές μας δε θα είναι ποτέ μία κοινή ζωή. Και μπορώ να σου πω και τα 7 "γιατί" που με ενοχλούν από καιρό..Τα "γιατί", να το θυμάσαι αυτό, είναι πάντοτε εξαιρετικά ενοχλητικά για δύο λόγους: δε σταματούν αν δεν πάρουν απάντηση και ποτέ δεν ικανοποιούνται μόνο με μία. Τα "γιατί" είναι οι οδηγοί και οι δεσμώτες κάθε σκέψης, ορθολογικής ή και λιγάκι πιο συναισθηματικής (ή και πολύ).

Κανένας δεν είναι ο άνθρωπός σου, γιατί κανένας δε σε ξέρει.

Κανένας δεν είναι ο άνθρωπός σου, γιατί κανένας δε θέλει να σε μάθει.

Κανένας δεν είναι ο άνθρωπός σου, γιατί κανένας δε θέλει να την πατήσει ξανά.

Κανένας δεν είναι ο άνθρωπός σου, γιατί κανένας δε μπορεί να συγχωρέσει.

Κανένας δεν είναι ο άνθρωπός σου, γιατί κανένας δε ξέρει τι ακριβώς είναι αυτό.

Κανένας δεν είναι ο άνθρωπός σου,  γιατί κανένας δεν έχει το θάρρος να γίνει.

Σπάνια οι άνθρωποι ανοίγονται απόλυτα σε κάποιον άλλο. Άφοβα. Δες τα προφίλ των φίλων σου στο facebook. Σίγουρα, θα βρεις ένα τόσο δα ψεματάκι, κάποιο κρυμμένο μυστικό, κάτι πολύ προσωπικό που κανείς δε θέλει να το κοινοποιήσει για τον εαυτό του. Οι άνθρωποι που σε περιτριγυρίζουν γνωρίζουν ένα μικρό κομμάτι σου. Ζουν δίπλα σου για μερικά χρόνια, υπόσχονται αιώνιο έρωτα ή φιλία μέχρι τα βαθιά γηρατειά και μετά την κάνουν ή τους την κάνεις ελαφρά την καρδία. Κανείς δε σε ξέρει, γιατί αλλάζεις συνεχώς, όπως και αυτοί. Μπορεί να σε θέλουν δίπλα τους στις δύσκολες στιγμές, αλλά, να σε αγνοούν επιδεικτικότατα στις ευχάριστες. Δεν είναι κακό. Απλώς, οι άνθρωποι ξεχνούν. Και εσύ θέλεις ο άνθρωπός σου να θυμάται. Να σε θυμάται. 

Και για τον ίδιο λόγο, για τις ατέρμονες και απροσδιόριστες αυτές αλλαγές κανείς δεν επιδιώκει να σε μάθει καλύτερα. Πότε σε ρώτησαν τελευταία φορά "αν νιώθεις ευτυχισμένος/η;"Άραγε, σε ρώτησαν ποτέ;

Αν την είχες πατήσει μία ή και περισσότερες φορές, είναι πολύ πιθανό να μην ασχολείσαι σοβαρά με αυτά. Ξέρεις, και το μυαλό βάζει περιοριστικά μέτρα για τους ανεπιθύμητους...Έχει το δικό του τείχος προστασίας. Το μυαλό πάντα ξέρει.

Η συγχώρεση είναι η ικανότητα να παραβλέπεις ή να αγνοείς ή να ξεχνάς όσα άσχημα σου προσφέρει υπό τη μορφή μικρών εκπλήξεων ο αποκαλούμενος άνθρωπός σου. Να σου πω κάτι; Η συγχώρεση δεν είναι τίποτε από αυτά. Είναι η ικανότητα μας να δημιουργούμε ενοχές στον/ην αμαρτωλό/ή μας φίλο/η. Η συγχώρεση είναι υπεροπτική και σνομπ.

Ψάχνουν όλοι να βρουν έναν άνθρωπο που θα είναι σαν και αυτούς, το άλλο μισό του πορτοκαλιού, έναν άνθρωπο που θα κατανοεί τα πάντα με τα μάτια. Πόσο συχνά κοιτάς τα μάτια εκείνου με τον οποίο μιλάς; Και αν τα κοιτάς συχνά, πόσο εύκολο είναι να τον καταλάβεις; Το να βρεις τον άλλο σου εαυτό δεν είναι κατόρθωμα, είναι πλάνη.

Κανείς δεν έχει το θάρρος να γίνει ο άνθρωπός σου, γιατί όπως κάθε τίτλος, έτσι και αυτός φέρει ευθύνες και υποχρεώσεις. Άφατες, άγραφες, απόκοσμες. Και αν οι ευθύνες σου μοιάζουν βουνό στα απλά και καθημερινά, πως μπορείς να πάρεις και άλλους στο λαιμό σου;

Σου χρωστάω ένα γιατί, το εξής: κανείς δεν είναι ο άνθρωπός σου, γιατί κανένας δεν εμπιστεύεται. Η καρδιά διαλέγει, αφήνεται, μιλάει, παίζει παιχνίδια, δένεται, μοιράζεται, η καρδιά αποφασίζει, η καρδιά σου λέει ποιος είναι ο άνθρωπός σου, η καρδιά είναι η βασικότερη αίσθησή σου. Καμιά φορά, όμως, η καρδιά προδίδει. Και επειδή όλοι έχουν μέσα τους κρυμμένα όσα τους κάνουν ανάξιους εμπιστοσύνης, φέρονται σαν και όλοι οι υπόλοιποι να συμπεριφέρονται κατά τον ίδιο τρόπο. Η καρδιά είναι πάντα καχύποπτη.

Αλλά, χωρίς καρδιά, νομίζεις πως μπορείς να ζήσεις;