Ιούλιος στη χώρα του νομοσχεδίου.

Οι ακαδημαϊκές κοινότητες περίμεναν με αγωνία και αντιδραστική διάθεση την παρουσίαση του νέου νομοσχεδίου για την παιδεία σχεδόν εδώ και ενάμιση χρόνο. Τελικά, το νομοσχέδιο "έσκασε μύτη" σε μία όχι και τόσο ζεστή θερινή περίοδο. Τα δεδομένα αναμενόμενα και χιλιοακουσμένα. Οι αντιδράσεις μάλλον θα είναι και αυτές οι αναμενόμενες και οι χιλιοπαιγμένες. Οι συνέπειες ενδεχομένως να είναι απρόβλεπτες. Ευχάριστα ή και δυσάρεστα.

Λειτουργικότητα και Προσαρμοστικότητα.

Η μία έννοια κατά κάποιον τρόπο καλείται εκ των πραγμάτων να αναιρέσει την άλλη. Από αυτές τις δύο μπορούμε να αξιολογήσουμε και τη χρησιμότητα των πραγμάτων. Τί είναι χρήσιμο; Αυτό που μας γοητεύει, αυτό που μας οδηγεί ή εκείνο που ξέρουμε ότι μας ταιριάζει απόλυτα, ακολουθώντας την αρχή της πεπατημένης και τη δυναμική του εθιμικού δικαίου; Άσχημο πράγμα η συνήθεια. Πλάνη καμιά φορά και η υπέρμετρη γοητεία. Λάθος προορισμός σε σωστούς δρόμους.

Οι σοφοί λέει ασχολούνται με τις ιδέες. Οι άνθρωποι της νόησης και του διαφωτισμού. Είναι λειτουργικές οι ιδέες;;; Γιατί χρήσιμες σίγουρα είναι ανάλογα με το χωροχρόνο παρουσίασης της αναγκαιότητας τους. Οι ιδέες λοιπόν, μπορούν να είναι λειτουργικές μόνο όταν διαθέτουν την ικανότητα προσαρμογής στα ήθη και τα δεδομένα της κοινωνίας στην οποία αποφασίζουν να εγκατασταθούν. Η κοινωνία από την άλλη είναι δυσ-λειτουργική όταν χάνει την ικανότητα προσαρμογής των νέων ιδεών στη ροή της καθημερινότητάς της. 

Αν οι ιδέες διαταράσσουν μία ομαλά δρώσα κοινωνική οντότητα, ένα σύνολο καθόλα άρτιο τότε μάλλον δεν είναι πια αναγκαίες. Όταν η κοινωνική αυτή οντότητα ταλανίζεται από διάφορα ζητήματα και δε μπορεί να αναγνωρίσει την αναγκαιότητα των νέων ιδεών, ποιος μπορεί να εγγυηθεί της λειτουργικότητας του συστήματος; Ποιος θέλει να αναλάβει αυτή την ευθύνη όταν διακυβεύεται η ηθική υπόσταση της ατομικότητας του; Γιατί κακά τα ψέμματα, αλλά όσο ευθυνόφοβοι και αν είμαστε ως λαός, όσο ωχαδελφιστές και αναβλητικοί, φροντίζουμε περίτεχνα πάντοτε να εναποθέσουμε τις ευθύνες των άλλων στο μέτρο που όχι απλά τους αναλογούν, αλλά τους ξεπερνούν. Και αυτό άκριτα και εντελώς προσωπικά.

Όχι ότι δεν υπάρχουν πια ιδέες. Απλώς, δεν υπάρχουν πια άνθρωποι να τις κατεβάσουν από τη χώρα των φιλοσόφων. Εδώ, είναι η χώρα των ατέρμονων νομοσχεδίων και της απέραντης ελπίδας να μη ναυαγήσουν σε ανύποπτο χρόνο.