Εκεί που ταξιδεύει η καρδιά...

Βρέθηκα το Σαββατοκύριακο στη Βουδαπέστη. Ξανά. Την πρώτη φορά δεν τη θυμάμαι καθαρά. Θυμάμαι μία όμορφη πόλη, παράξενα ήσυχη και διστακτική. Από τότε πέρασε καιρός. Χρόνια. Δεν τη ξέχασα. Αλλά θέλησα να τη γνωρίσω απ' την αρχή. 'Εστω και για μία σύντομη συνάντηση. Είδα πράσινο, αν και ένα παιδί της πόλης - που δε θα την άλλαζε ούτε για βουνό, ούτε για θάλασσα. Και συνειδητοποίησα πως είναι κρίμα να έχουμε τόσο όμορφο κλίμα στην Ελλάδα, αλλά τα δάση και τα πάρκα μας να μη μας συγκινούν.. 'Εφαγα καυτερά πιάτα και νόμισα για μια στιγμή πως όλη η Βουδαπέστη μυρίζει μόνο πάπρικα. Περπάτησα τη γέφυρα που ενώνει τα δύο μέρη, δύο περιοχές γεμάτες αντιθέσεις και όμορφες γωνιές, κρυμμένα μαγαζιά και θαμμένες παμπ, με κρύες λεμονάδες και μαρμελάδες με κόκκους πιπεριού που μοιάζουν με βατόμουρο και σε μπερδεύουν. Περπάτησα πολύ και τράβηξα δεκάδες φωτογραφίες, από κάθε φωτισμένη γωνιά, μέχρι που είδα τα φώτα να σβήνουν. Κάθισα στα έξω τραπέζια και είδα έναν όμορφο λαό να περπατάει ψάχνοντας τα σοκάκια και τα σκαλιά συγκέντρωσής του μπροστά από έναν επιβλητικό ναό. Η πόλη "πάσχει" από τουρίστες και παραδόξως, τα ελληνικά ακούγονταν σε κάθε τετράγωνο...Μπήκα στα μαγαζιά και χάζεψα τις βιτρίνες τους. Ήπια μπύρες με μάνγκο, με μήλο, μα κυρίως με λατρεμένη παρέα. Δε θα έμενα από απλή επιλογή εκεί, αλλά σίγουρα θα πήγαινα, ξανά και ξανά και ξανά..Είναι πολύ ωραίος ο κόσμος. Πρέπει να τον ταξιδεύουμε...

Παράξενο συναίσθημα... Να θυμάσαι κάτι και όταν το συναντάς να μοιάζει αλλιώτικο. Ξένο, απόμακρο. Σαν άνθρωπο που είχες δίπλα σου και μία μέρα το συναντάς και το νιώθεις έτσι ακριβώς: ξένο και απόμακρο. Όχι κακό, μισητό, απεχθή.. Απλά ξένο. Μπορεί να είναι πια ο καλύτερος άνθρωπος. Αλλά δε θυμίζει σε τίποτα αυτό που είχες αφήσει για λίγο απ' τα μάτια σου. Και η μνήμη είναι άσχημος πόνος. Ειδικά για όσους θέλουν να ταξιδεύουν μαζί της. Η μνήμη σου φυλάσσει όσα θέλεις να έχεις μέσα σου. Η μνήμη σου θυμίζει όσα κουβαλάς μέσα σου. Η μνήμη σου υπενθυμίζει όσα πρέπει να έχεις στην καρδιά σου. Και η καρδιά σου, όσο και να ταξιδέψει, σε ένα μέρος γυρίζει ξανά και ξανά και ξανά. Στο οικείο. Στο γνώριμο. Στο πρόθυμο κάθε στιγμή να σ' αγκαλιάσει, όπως πριν..όπως μετά..όπως πάντα.

6 τρόποι για να βρει κανείς έξοδο στο αδιέξοδο.

1. Να μη μπει ποτέ, ποτέ, ΠΟΤΕ σε καταστάσεις που τελολογικά οδηγούν με μοιραίο και ανορθόδοξο τρόπο σε αδιέξοδο. Είναι πολύ εύκολο να αναγνωρίσει κανείς τις συνθήκες που υποδεικνύουν ένα αδιέξοδο. Απλώς, είναι εξαιρετικά δύσκολο για τον καθένα να αναγνωρίσει τις ίδιες συνθήκες ως επικίνδυνες. Όχι πως δε μπορεί. Όχι, όχι. Είναι μόνο που δε θέλει να το κάνει για να 'μη σκάσει η φούσκα του ονείρου'. Είναι που θέλει να πείσει εαυτόν και αλλήλους ότι μπορεί να αποφύγει το αδιέξοδο και να βρεθεί σε λεωφόρους ανοιχτές και ακίνδυνες. Είναι που θέλει να πιστεύει ότι όλα μπορεί να αλλάξουν. Όπως και ότι καμιά φορά μπορεί να αλλάξουν και οι άνθρωποι που δημιουργούν τις συνθήκες...ή και τα αδιέξοδα.

2. Να μείνει στο αδιέξοδο μέχρι να βρεθεί κάποιος να τον τραβήξει στον έξω κόσμο της απόλυτης ηρεμίας και γαλήνης. Αν βρεθεί τέτοιος κόσμος, αν βρεθεί κάποιος που να ζει σε αυτόν τον κόσμο και αν αυτός ο κάποιος είναι και πρόθυμος - μέσα στην απόλυτη ηρεμία και γαλήνη του - να ασχοληθεί με κάποιον που τσαλαβουτά και πέφτει σε αδιέξοδα.

3.Να μπει σε όσα περισσότερα αδιέξοδα μπορεί, μέχρι να μάθει το τέλειο κόλπο για να βγαίνει αλώβητος από δαύτα. Να φτιάξει ένα χρηστικό και προσωπικό εγχειρίδιο επιβίωσης και αυτοπροστασίας, το οποίο θα επικαλείται κάθε φορά που βρίσκει την ύπαρξή του μπλεγμένη σε συνθήκες υψηλής πίεσης και χαμηλής θερμοκρασίας.

4. Να μάθει να ζει μ' ένα αδιέξοδο πάνω απ' το κεφάλι του. Να μάθει να αντιμετωπίζει τις συνέπειες των αποφάσεων και των πράξεών του σα μεγάλο και θαρραλέο παιδί που θα έπρεπε να είναι. Να μάθει να εκμεταλλεύεται τις δυσκολίες με τρόπο που θα γίνονται εξαιρετικές νέες ευκαιρίες για τον ίδιο. Να μπορεί να ελιχθεί μέσα στο αδιέξοδο, αναγνωρίζοντας τα θετικά στοιχεία που μπορεί να διαθέτει και να τα αξιοποιεί στο μέγιστο με σκοπό να απαλλαγεί από τα αρνητικά του και να κάνει το αδιέξοδό του, τον ιδανικό του χώρο.

5. Να θεωρήσει πως τίποτα δεν είναι αδιέξοδο. Έτσι απλά. Να πείσει τον εαυτό του, ότι σε όλες τις καταστάσεις μπαινοβγαίνει όπως και όποτε θέλει. Μάγκικα. Παιδιάστικα. 

6. Να αποφύγει τις κοινωνικές συνυπάρξεις. Κάθε είδους και τύπου. Να μείνει μόνος. Απομονωμένος. Ρημάδι. Ιεραπόστολος. Ή κάπως έτσι...

Και τώρα οι 6 ρεαλιστικοί τρόποι αντιμετώπισης ενός αδιεξόδου:

1. Οι άνθρωποι δεν αλλάζουν. Τουλάχιστον όχι πρόθυμα και διόλου εύκολα. Το να παλεύει κανείς να τους αλλάξει είναι το μεγαλύτερο και ματαιότερο αδιέξοδο.

2. Κανείς δε μπορεί να βοηθήσει κάποιον άλλο να βγει από μία δύσκολη θέση/κατάσταση, πολύ απαλά, γιατί κανείς δε ξέρει ποιανού η θέση/κατάσταση είναι δυσκολότερη. 

3. Σε όσα αδιέξοδα και αν βρεθεί κανείς, το επόμενο θα εξακολουθεί να είναι το ίδιο ανεπιθύμητο και άγνωστο για εκείνον. Ποιό manual να τον βοηθήσει;;;

4. Πάντα θα ζούμε με ένα αδιέξοδο πάνω απ' το κεφάλι μας. Μπορούμε να το αφήσουμε να πέσει να μας πλακώσει ή να το αγνοήσουμε επιδεικτικά...Σοφή επιλογή: η δεύτερη.

5. Οι μάγκες και τα παιδιά (σχεδόν) πάντα τιμωρούνται.

6. Μόνος δε ζει κανείς. Μπορεί τ' αδιέξοδα να είναι ζόρικα, αλλά και με τον εαυτό του μόνο δεν περνάει κανείς καλά. Εξάλλου, δεν περνάει και η ώρα...

Αν η πολιτική ήταν...

γυναίκα...

Θα ήταν μία έξυπνη, προσεγμένη κοκέτα, εξαιρετικά δυναμική και τρομακτικά προκλητική. Θα ήταν κομψή και με πολύ, πολύ λεπτούς τρόπους. Θα μιλούσε σιγανά, σχεδόν ψιθυριστά, αλλά όλοι θα κρεμόταν από τα χείλη της για να ακούσουν περισσότερα. Θα είχε καταπληκτική μόρφωση, βαθιά παιδεία και ιδιάζουσα κουλτούρα. Θα ήταν Ευρωπαία και θα κινείτο μεταξύ πολλών μεγάλων πρωτευουσών. Θα ήταν ταξιδιάρα κι κοσμοπολίτισσα. Θα είχε αξιώσεις από όλους και θα έδινε όσα έκρινε πως πρέπει να λάβει κανείς. Θα υπερασπιζόταν τα πιστεύω και τις αξίες της, αλλά δε θα έβαζε στεγανά και παρωπίδες. Θα ήταν μία μοντέρνα γυναίκα, μισή ανδρείκελο, μισή σουφραζέτα. Θα ήταν ερωμένη και ποτέ σύζυγος. ποτέ μάνα.

άντρας...

Θα ήταν άτσαλος, δήθεν μπον βιβέρ, αλλά κατά βάθος ένα αγρίμι που ψάχνει για επιβεβαίωση σε μία αιώνια κρίση πρόωρης μέσης ηλικίας. Θα είχε ζήσει πολλά και θα φοβόταν λιγότερα. Θα είχε θάρρος και θράσος. Όχι όμως και τη δύναμη να τα χρησιμοποιήσει. Θα ήταν ευθύς και υπάκουος. Θα ήταν αισιόδοξος και καμιά φορά απαθής και αδιάφορος. Θα ήταν Βαλκάνιος ή Ανατολίτης. Θα γινόταν εξαιρετικός επιχειρηματίας, δαιμόνιος και ισχυρός. Λιγάκι κουτοπόνηρος και πρόθυμος να εξαπατήσει. Θα τα πουλούσε όλα χωρίς δεύτερη σκέψη, φτάνει η πρώτη σκέψη να ήταν το κέρδος. Θα ήταν σύζυγος. Από εκείνους που καμιά ερωμένη δεν επιθυμεί να έχει δίπλα της.

παιδί...

Θα ήταν το εξώγαμο που κανένας πατέρας δεν επιθυμεί να αναγνωρίσει. Θα ήταν το παιδί που καμία ερωμένη δεν επιθυμεί να κρατήσει. Θα ήταν ζωηρό, κακομαθημένο, χωρίς τρόπους και χωρίς παιδεία. Θα έκανε κοπάνες από το σχολείο και θα έτρεχε συνεχώς σε πάρκα και γήπεδα. Θα ήταν ψεύτης (αυτό θα το έπαιρνε από τον πατέρα του) και ποτέ μα ποτέ δεν θα άκουγε τις συμβουλές των γονιών του. Θα ήταν άφοβο και παράτολμο. Ένα ριψοκίνδυνο παιδί που θα έκανε ότι του κατέβαινε χωρίς να υπολογίζει τους άλλους γύρω του. Ένα παιδί ατίθασο (σαν τη μάνα του). Ένα παιδί αθώο. Ένα παιδί που κανείς δε μπορεί να κατηγορήσει, να διώξει, να τιμωρήσει...

Ποιός, άλλωστε, θα ήταν τόσο ηλίθιος, ώστε να πει πως για την κατάντια μας φταίει ένα παιδί????

Όμορφοι άνθρωποι...από μέσα.

Ξεφύλλισα σήμερα 3-4 περιοδικά μόδας. Είπα να απομακρύνω τον εγκέφαλό μου από τα κείμενα του 'εξευρωπαϊσμού' και των 'φυσικών καταστροφών' που με βασανίζουν εδώ και μερικούς μήνες. Αγνόησα την τηλεόραση, όπου 4-5 τύποι τρώνε επιδεικτικά, έπαψα να ακούω τις ειδήσεις για απεργίες και αποκλεισμούς, τιμές αρνιών και πασχαλινούς προορισμούς διασήμων και την ώρα που η παρέα στο σπίτι έπιασε τα μενού του ντελίβερι, κινήθηκα μηχανικά προς το υπνοδωμάτιο. Και στη διαδρομή το ξανασκέφτηκα. Πόσο όμορφος είναι ένας άνθρωπος; Είναι τα μάτια και το βλέμμα του; Είναι το χαμόγελο και η λάμψη του προσώπου του; Είναι το σώμα και η κίνηση; Είναι το στυλ και τα χρώματα πάνω του; Πόσο όμορφος μπορεί να γίνει κάποιος που δεν έχει τίποτα απ' όλα αυτά; Και πόσο άσχημος μπορεί να μοιάζει κάποιος που τα έχει όλα; Που κοιτάς την ομορφιά; Το ξέρεις ότι εκεί έξω, δεν κρατάει για πάντα. Το ξέρεις ότι πρέπει να τη φροντίζεις κάθε μέρα. Το ξέρεις ότι αυτή η ομορφιά του "από έξω" θέλει πολλά για να διατηρηθεί και ποτέ δε σου υπόσχεται αιώνια παρουσία. Το ξέρεις ότι μία μέρα θα σε προδώσει. Το ξέρεις ότι το δικό σου "από έξω" μια μέρα θα είναι λίγο μπροστά σε κάποιου άλλου. Ξέρεις ακόμη πως και αυτή η ομορφιά, αυτή που βλέπεις και θαυμάζεις, βγαίνει από μέσα σου. Το ξέρεις, μην το αρνείσαι. Και ξέρεις και πολύ καλά πως όλα είναι εφήμερα. Ξέρεις ακόμη πως το "μέσα σου" θέλει πολλή δουλειά και κόπο για να μοιάσει όμορφο στα μάτια κάποιου; Ξέρεις ότι παρά τη δουλειά και το "στρώσιμο" αυτός ο κάποιος ή η κάποια πολύ πιθανό να μην το αναγνωρίσει ποτέ; Ξέρεις πως από τις ερωτικές σχέσεις αυτό που πραγματικά λείπει είναι ο έρωτας;;; Γιατί το από έξω το ποθείς, σε τρελαίνει, το γουσταρεις. Το από μέσα όμως, το φοβάσαι, δεν το αντέχεις, σε στοιχειώνει. Δεν είναι το χρώμα ή το σχήμα των ματιών που σε κοιτάνε. Είναι ο τρόπος που καρφώνεται ένα ξένο βλέμμα πάνω σου. Και αυτό σε τρομάζει. Το να βλέπει ένα άγνωστο ζευγάρι ματιών αυτά που κρύβεις μέσα σου. Και συνήθως το γιατί είναι πολύ απλό...Κανείς δεν κρύβει κάτι άσχημο. Κρύβουμε αυτό που φοβόμαστε πως θα μας πάρουν, εκείνο που είναι τόσο όμορφο, τόσο πολύτιμο για μας που δε θέλουμε να μας το στερήσουν. Κρύβουμε την ομορφιά γιατί δε μπορούμε να την αφήσουμε να φύγει. Και τότε είναι που μάλλον την πατάμε...Και ξεχνάμε που την έχουμε βάλει..όμορφοι άνθρωποι από μέσα, αλλά τόσο μα τόσο αποπροσανατολισμένοι...

Τώρα μπορώ ήσυχη να επιστρέψω στα κείμενα του εξευρωπαϊσμού και των φυσικών καταστροφών...

Του καθενός ο νταβατζής...

Όλοι μας έχουμε το δικό μας κρυφό νταβατζή. Δεν είναι ψέμα, δεν είναι νέο, δεν είναι αποκάλυψη μεγατόνων, δεν είναι αναπάντεχο ερώτημα, ούτε αιώνια απορία. Όλοι έχουμε εξασφαλίσει μία μικρή γωνιά μέσα μας για αυτόν το βαρύμαγκα τύπο που μας κατατρέχει, μας "τρέχει" και μας ταλαιπωρεί. Πότε περιπαικτικά και άλλοτε με ζήλο, καμιά φορά με σαρδόνιο χαμόγελο και άλλη φορά με γέλια μικρού παιδιού. Το μάθαμε το τυπάκι, το ξέρουμε, το αναγνωρίζουμε και κάποιες ώρες δύσκολες το διασκεδάζουμε κιόλας, ζητώντας λύτρωση και αυτοτιμωρία. Α, μα τι σου γράφω...Πότε η αυτοτιμωρία ήταν αρκετή; Πότε εμείς ήμασταν αρκετά καλοί στο να αναγνωρίζουμε τα λάθη μας και να μας τιμωρούμε, δίκαια και αμερόληπτα, αντικειμενικά και επανορθωτικά; Σπανίως θα σου πω, γιατί απεχθάνομαι το ποτέ.

Του καθενός ο νταβατζής, είναι συνήθως μία πίεση, μία ενοχή, μία ανάγκη άφατη, ένα πρόσωπο, μία λέξη ή και όλα αυτά μαζί. Είναι πάντα δίπλα σε κάθε πράξη και περιμένει να την καταστρέψει, σε κάθε πρόταση και περιμένει να τη συμπληρώσει, σε κάθε βλέμμα και προσπαθεί να το γεμίσει, σε κάθε όνειρο και προσπαθεί να το ξυπνήσει. Για αυτό και είναι νταβατζής. 

Αν πάλι γίνει έρωτας νταβατζής, τότε την έκατσες. Άσχημα. Παίρνει χωρίς ποτέ να δίνει. Ζητάει και διεκδικεί. Απαιτεί και εξασφαλίζει. Και όταν αρνείσαι επιμένει. Δε σου δίνει σημασία, δε σκέφτεται στη θέση σου, δεν έχει μάθει να σ' ακολουθεί, δε θέλει να μάθει τι θέλεις και αγνοεί άκαρδα κάθε διάθεση. Και αν τύχει και του κάνεις γλύκες, θυμώνει και θίγεται, σου γυρνάει την πλάτη, σε κοροϊδεύει. Και όταν θέλει εκείνος γλύκες, σου θυμώνει, σου φωνάζει, σ' αναγκάζει. Και ξέρεις, ότι απ' αυτόν το νταβατζή ίσως και να γλιτώσεις...Αν προσπαθήσεις. Αν είσαι τυχερός, θα τα καταφέρεις. Αν είσαι ακόμη πιο τυχερός θα πέσεις στον επόμενο και θα είναι λίγο καλύτερος. Αν πάλι είσαι άτυχος θα πέσεις σε χειρότερο ή και στον ίδιο. Και ξέρεις, αν του την κάνεις μια φορά, μετά αλίμονό σου!

Αν πάλι γίνει μία φωνούλα μέσα σου, σκάσε και άκουσέ την. Ίσως, σε βγάλει απ' το αδιέξοδό σου. Ίσως, σου δείξει νέες "πιάτσες". Ίσως, σε σώσει από τον εαυτό σου. Ίσως, σου μάθει πως να προστατεύεις τη ψυχή σου...

Ποιός γλίτωσε ποτέ από ένα νταβατζή;

Δεν έχει σημασία αν ο δικός σου θα σ' ακολουθεί παντοτινά. Το μόνο που μετράει είναι να μη γίνει η ψυχή σου ΠΟΡΝΗ. -