Ελεύθερη πτώση.

Μου ζητάνε να πω τη γνώμη μου σε κουβέντες "καφενείου", γραφείου, παρέας ή απλά σε μικρο αναλύσεις στην ουρά μιας υπηρεσίας, όπου όλοι είναι γνωστοί και οικείοι, καθώς τους ενώνει η αδημονία της εξυπηρέτησης. Η αλήθεια είναι πως η γνώμη μου έχει διαβρωθεί. Δεν ξέρω πια, αν είναι η δική μου γνώμη. Ίσως φταίει το γεγονός, πως είμαστε τα ερεθίσματα που δεχόμαστε στη διάρκεια της ζωής μας. Ίσως φταίει το γεγονός, πως δίνουμε μεγαλύτερη σημασία στα ερεθίσματα αυτά και όχι στη σκέψη μας σχετικά με όσα συμβαίνουν. Και θα μου πεις, έχεις εσύ την όρεξη να αναλύσεις και να βαθυστοχαστείς όσα συμβαίνουν γύρω σου; Και θα σου πω, ευθέως, όχι. Με ενδιαφέρει η πολιτική. Για αυτό και οι σπουδές μου στράφηκαν γύρω από αυτήν. Με ενδιαφέρουν, όμως, εξίσου και η οικονομία, η φυσική ως επιστήμη, η αστρονομία, η ιατρική, η θεολογία. Αδιαφορώ για τους πολιτικούς. Όπως αδιαφορώ και για τους κληρικούς και τους ιατρούς. Μόνο που τους γιατρούς εξακολουθώ να τους σέβομαι. Με ενδιαφέρει και ο "άνθρωπος". Όχι τα ανθρωπάκια.

Σεβασμός στην πολιτική δεν υπάρχει. Δεν μπορεί να επιζήσει. Οι κοινωνικές επιταγές και συμβάσεις εξαλείφουν κάθε ίχνος του. Δεν μπορεί ο ψηφοφόρος να σεβαστεί και να τιμήσει τον πολιτικό του εκπρόσωπο, ούτε και αυτός μπορεί να σεβαστεί και να τιμήσει τον τόπο του. Όντας εν ενεργεία τουλάχιστον. Όχι σε αυτόν τον τόπο. Και δεν μπορεί για τρεις απλούς λόγους να λειτουργήσει διαφορετικά αυτή η αμφίδρομη σχέση.

Αρχικά, γιατί χρόνια τώρα, σχεδόν αιώνες, οι πολιτικοί μίας χώρας όπως η "Ελλάς" του σήμερα, του χθες και κατά τη προσωπική μου άποψη "του πάντα", έχουν μάθει πιο πολύ να ασκούν την τέχνη της δημαγωγίας και της πελατειακής εξυπηρέτησης, της οικογενειοκρατίας και της διαπλοκής που δεν γνωρίζουν την τέχνη/την επιστήμη/την αρετή της πολιτικής. Είναι θέμα επιλογής, χωρίς να ακυρώνει η συγκεκριμένη άποψη τις εξαιρέσεις στο χώρο. Αν έχεις υπόψη καμία...

Το θέμα είναι πως και οι  ψηφοφόροι, έχουν εθιστεί στο λαμβάνειν, οπότε, προτιμούν τις συγκεκριμένες πρακτικές. Σιωπηρή (αλληλο) νομιμοποίηση.

Ο τρίτος λόγος είναι ακόμη πιο απλός. Φταίει το σύστημα. Και είναι εξίσου γελοίος. Αν δεν σου αρέσει κάτι, το αλλάζεις. Και είναι απορίας άξιο, πως κάτι που δεν αρέσει σε κανέναν ιδεολογικά (και όχι, δεν εννοώ τις κομματικές ιδεολογίες), αλλά αποζημιώνει εν είδει δωροδοκίας σε καθημερινή διάσταση, δεν επιλέγει κανείς να το αλλάξει. Ίσως, γιατί σε κανέναν δε φαίνεται σημαντική η ιδέα της ιδεολογίας και των αξιών. 

Αντιθέτως, μέσα στη μεγαλύτερη ιστορική και πολιτική κρίση της χώρας μας, το μόνο που φαίνεται να βασανίζει είναι η ιδέα της αλλαγής νομίσματος και της μεταβολής των νομισματικών αξιών. Και όχι άδικα. Γιατί καμιά φορά η εξαθλίωση, αλλάζει και απόψεις άτεγκτες και κληροδοτημένες σαν κόρη οφθαλμού.

Σήμερα, όλοι μιλούν για μία αναμενόμενη πτώση. Δεν έχει σημασία το ποιος πέφτει από την ηγεσία. Σημασία έχει ότι μαζί του, πέφτει και ένα ολόκληρο έθνος. 

Και αν οι άνθρωποι που έπρεπε να τιμήσουν και να εκπροσωπήσουν το συγκεκριμένο έθνος νιώθουν ντροπή (και καλά κάνουν νομίζω), φαντάσου πόσο άσχημο είναι το πέσιμο. Και πόσο δύσκολο είναι το να σηκωθεί ξανά.

Πράγμα επιτακτικό. Για πολλούς, πολλούς λόγους.