Είναι λάθος που και οι δύο αγαπάμε εσένα;

Πόσο μπορείς να αντέξεις προσποιούμενος ότι βιώνεις τη χαρά και την ευτυχία μέσα σε μία ζωή που δεν ανήκει στη δική σου ταυτότητα; Πόσο μπορείς να αντέξεις παραμυθιάζοντας τον εαυτό σου πως έχεις, πως ξέρεις, πως θέλεις, πως μπορείς, πως είσαι, πως μοιάζεις, πως φαίνεσαι, πως αγαπιέσαι, πως ζεις όπως εκείνος ο φανταστικός φίλος που κατοικεί μέσα στο κεφάλι σου; Μία μορφή αγάπης είναι και αυτό. Συνήθως, μας παροτρύνουν να αγαπάμε τον εαυτό μας. Εμείς καμιά φορά τα παρακάνουμε και αγαπάμε μόνο τον εαυτό μας..Ή καμιά φορά δε βάζουμε τα δυνατά μας και αγαπάμε μόνο τους υπόλοιπους..Άλλες φορές δεν αγαπάμε κανέναν απολύτως..Μερικές φορές αγαπάμε μόνο την ύλη γύρω μας και άλλες πάλι ταλαντευόμαστε ανάμεσα στο υλικό και το άυλο, το εγώ και το εμείς, το ανέφικτο και το επιθυμητό.

Επιθυμίες. 

Η στιγμή που ο εγκέφαλος αγνοεί τα πάντα και ξεκινά από την αρχή τη δημιουργία μίας πλασματικής εικόνας με σκοπό την ευχαρίστηση του εαυτού μας. Έτσι θα όριζα τις επιθυμίες. Σαν τα μικρά όνειρα που οδηγούν σε μία κατάσταση συνειδητοποίησης τους και ταυτόχρονα συνειδητότητας του πόσο ανίκανοι είμαστε να τα ζήσουμε εδώ και τώρα. Οι επιθυμίες και τα όνειρα δεν είναι ακριβώς το ίδιο. Τα όνειρα δίνουν κίνητρα. Οι επιθυμίες βρίσκουν τους τρόπους. Όταν σκοτώνονται τα μεγάλα όνειρα κυλάει πολύ αίμα. Αυτό είχε σκεφτεί και ο Κούντερα και όπως φαίνεται δεν είχε άδικο.

Συνηθέστερη επιθυμία όλων είναι να πραγματοποιηθούν τα όνειρά μας. Συνηθέστερη ανάγκη όλων μας, είναι να βρεθεί κάποιος που θα υλοποιήσει τα όνειρά μας. Κάποιος που θα σκέφτεται για δύο, θα αγαπάει για δύο, θα ονειρεύεται για δύο, θα θέλει για δύο, θα ζει για δύο, θα υπάρχει για δύο. Κάποιος που θα κάνει πολύ χαρούμενους εκείνους που ζουν μόνο για έναν. Άδικο, δεν είναι; Οι επιθυμίες και τα όνειρα είναι υποκειμενικά δεδομένα. Δεν υπόκεινται στην κρίση του δίκαιου και του άδικου. Δεν ανήκουν σε πεπατημένες και δεν αξιολογούνται με την ορθολογική επιλογή τους. Δεν υπάρχει λογική στις επιθυμίες και τα όνειρα. Αν εγώ ονειρευτώ πως ζω στο μεσαίωνα, σε μία μακρινή αυτοκρατορική γειτονιά, εσύ δεν έχεις κανένα δικαίωμα να μου στερήσεις την επιθυμία να σε βλέπω σαν πρίγκηπα. Δεν έχεις επίσης το παραμικρό δικαίωμα να μη συμπεριφερθείς σαν πρίγκηπας. Και αυτό το υπαγορεύουν οι δικές μου επιθυμίες. Μπορώ εγώ να τους φέρω αντίρρηση;;;
Αδυναμίες.
Οι στιγμές κατά τις οποίες ο εγκέφαλος έχει μείνει προσκολλημένος στις επιθυμίες και η ψυχή χαροπαλεύει να τις διατηρήσει ζωντανές, ακόμη και σε κωματώδη κατάσταση. Κάπως ετσι θα όριζα τις αδυναμίες, αν ήμουν βέβαια αρκετά δυνατή για να αγνοήσω τις δικές μου. Οι αδυναμίες συγκρούονται έντονα με τις επιθυμίες. Οι αδυναμίες φοβούνται, απελπίζονται, καταστρέφουν. Οι αδυναμίες δεν μπορούν να συνεργαστούν. Οι αδυναμίες θέλουν, μα ποτε δεν προσπαθούν. Όχι από τεμπελιά, αλλά εκ φύσεως. Δεν έχουν τη δυνατότητα να αξιολογήσουν τις συνθήκες και την καταλληλότητα αυτών. Οι αδυναμίες είναι υπερπροστατευτικές και εγωιστικές. Νοιάζονται για το είναι ως έχει. Δεν αγαπούν τις αλλαγές. Μισούν τα ανοίγματα. Σιχαίνονται την αλήθεια.
Οι αδυναμίες μας πλάθουν. Οι επιθυμίες μας αλλάζουν. Το μόνο κοινό στοιχείο είναι ότι και οι δύο μερικές φορές μας δεσμεύουν. Ισόβια. Και αυτό μάλλον είναι το μόνο λάθος...

Επικίνδυνες συνωμοσίες ακίνδυνων εγκεφάλων

Θα σου πω δύο (μπορεί και τρία) πράγματα για να κάνεις τη ζωή σου καλύτερη. Πρώτον, προσπάθησε να απαλλαγείς από ότι σε πνίγει. Αν κάτι δε σου αρέσει, σε χαλάει, σε ταλαιπωρεί, σε φθείρει, σε σκοτώνει, όχι μόνο πρέπει να το βγάλεις από τη ζωή σου, αλλά, να διαγράψεις και ότι σχετίζεται με αυτό. Θα σου έλεγα να κάνεις μία λίστα με όλα όσα αγαπάς και να απασχολείς το μυαλό σου μόνο με αυτά, αλλά, έχω σκίσει σε πολύ πολύ μικρά κομματάκια και με άφθονη μανία, πολλές τέτοιες λίστες. Θα μου πεις, πειράζει να σκίσεις άλλη μία; Το κακό, είναι ότι τα πράγματα που πραγματικά αγαπάμε, είναι πολύ δύσκολο να τα εντοπίσουμε όσο είναι στην περιοχή των οπτικών δυνατοτήτων μας. Καμιά φορά μας λείπει και η απαραίτητη παρατηρητικότητα. Άλλες φορές τα βρίσκουμε μπροστά μας και δε ξέρουμε τι να τα κάνουμε. Και έτσι, ενθουσιασμένοι που τα βρήκαμε, μα ανήμποροι να τα διαχειριστούμε, τα αφήνουμε να φύγουν. Χωρίς αντίο. Έτσι, απλά. 

Υπάρχουν πολλά πράγματα που είναι ζωτικά για την ισορρόπηση ενός ανθρώπινου εγκεφάλου. Πολλά τα επαναλαμβάνουμε καθημερινά, πολλές φορές μέσα στην ημέρα μας. Άλλα πάλι, λιγότερο, αλλά με περισσότερη όρεξη και διάθεση. Άλλα, τα ξεχνάμε. Ξεχνάμε μερικές φορές μέσα στις συνωμοσίες του μυαλού μας με την πλήξη και τη ρουτίνα της αχώνευτης αίσθησης της συνήθειας των πραγμάτων, πόση χαρά μπορεί να συνοδεύσει κάτι απλοϊκό. Όπως την ανθρώπινη επαφή. Προσπάθησε να κάνεις κάτι που σχετίζεται με ανθρώπους δικούς σου, κάτι διαφορετικό, κάτι όμορφο, κάτι έντονο, κάθε φορά που δε νιώθεις καλά. Προσπάθησε να μιλάς, να ακούς περισσότερο, να μαθαίνεις, να νοιάζεσαι, να βοηθάς. Επειδή, όμως, οι ανθρώπινες επαφές είναι δυσκολότερες απ' ότι οι στενές επαφές τρίτου τύπου με υπερ(εξω)γήινα όντα, φρόντισε να επενδύσεις λίγο παραπάνω κόπο απ' ότι υπολογίζεις και μην απογοητευτείς αμέσως.

Το τελευταίο είναι η καλλιέργεια μίας εξαιρετικά σημαντικής ικανότητας. Αυτής που σου επιτρέπει να αγνοείς τι κάνουν οι άλλοι και να αναγνωρίζεις πόσο τυχερός είσαι εσύ, για όσα έχεις. Δε μπορείς να συγκρίνεις τίποτα και το ξέρεις πολύ καλά μέσα σου. Δε μπορείς να συγκρίνεις γιατί δε ξέρεις πόσο δύσκολα απέκτησαν αυτό που ζηλεύεις. Δε ξέρεις τι χρειάστηκε να αφήσουν πίσω. Δε ξέρεις πόσο μετάνιωσαν για αυτό που αντάλλαξαν. Δε ξέρεις, αν αυτό που σου δείχνουν είναι πραγματικά έτσι, όπως σου το παρουσιάζουν. Και αυτό γιατί και εκείνοι, πάντα ζηλεύουν κάτι άλλο, κάτι που ίσως ανήκει σε εσένα. 

Το μυαλό συνωμοτεί καμιά φορά με τη γκρίνια, το παράπονο, τη μιζέρια. Άσχημες παρέες...Το μυαλό σου παίζει παιχνίδια, γιατί δεν αντέχει τη μονοτονία. Σου βάζει δύσκολα για να βεβαιωθεί ότι μπορείς να το βοηθήσεις να τα λύσει.

Το μόνο που μπορώ να σου πω είναι ότι ακόμη δεν έχω καταφέρει να κάνω τίποτα από αυτά. Τουλάχιστον όχι στο βαθμό που επιθυμώ. Και αναγνωρίζω πως οι συνωμοσίες του δικού μου εγκεφάλου είναι  πιο ισχυρές από τη θέληση να κάνω τη ζωή μου καλύτερη. Μήπως να κάνω και πάλι μία λίστα;;;

Κανένας άνθρωπος ΔΕΝ είναι ο ανθρωπός ΣΟΥ.

Και σου το λέω εγώ, που ως άνθρωπος, ίσως, θα μπορούσα και να γίνω. Αλλά, η αλήθεια μου είναι, πως δε ξέρω αν θέλω πια. Η αλήθεια μου είναι πως, ακόμη και αν γίνω, εσύ δε σημαίνει ότι θα είσαι και ο δικός μου άνθρωπος. Η αλήθεια είναι πως κανείς δεν είναι, ούτε και θα γίνει ποτέ κανενός. Η αλήθεια είναι, πως οι ζωές μας δε θα είναι ποτέ μία κοινή ζωή. Και μπορώ να σου πω και τα 7 "γιατί" που με ενοχλούν από καιρό..Τα "γιατί", να το θυμάσαι αυτό, είναι πάντοτε εξαιρετικά ενοχλητικά για δύο λόγους: δε σταματούν αν δεν πάρουν απάντηση και ποτέ δεν ικανοποιούνται μόνο με μία. Τα "γιατί" είναι οι οδηγοί και οι δεσμώτες κάθε σκέψης, ορθολογικής ή και λιγάκι πιο συναισθηματικής (ή και πολύ).

Κανένας δεν είναι ο άνθρωπός σου, γιατί κανένας δε σε ξέρει.

Κανένας δεν είναι ο άνθρωπός σου, γιατί κανένας δε θέλει να σε μάθει.

Κανένας δεν είναι ο άνθρωπός σου, γιατί κανένας δε θέλει να την πατήσει ξανά.

Κανένας δεν είναι ο άνθρωπός σου, γιατί κανένας δε μπορεί να συγχωρέσει.

Κανένας δεν είναι ο άνθρωπός σου, γιατί κανένας δε ξέρει τι ακριβώς είναι αυτό.

Κανένας δεν είναι ο άνθρωπός σου,  γιατί κανένας δεν έχει το θάρρος να γίνει.

Σπάνια οι άνθρωποι ανοίγονται απόλυτα σε κάποιον άλλο. Άφοβα. Δες τα προφίλ των φίλων σου στο facebook. Σίγουρα, θα βρεις ένα τόσο δα ψεματάκι, κάποιο κρυμμένο μυστικό, κάτι πολύ προσωπικό που κανείς δε θέλει να το κοινοποιήσει για τον εαυτό του. Οι άνθρωποι που σε περιτριγυρίζουν γνωρίζουν ένα μικρό κομμάτι σου. Ζουν δίπλα σου για μερικά χρόνια, υπόσχονται αιώνιο έρωτα ή φιλία μέχρι τα βαθιά γηρατειά και μετά την κάνουν ή τους την κάνεις ελαφρά την καρδία. Κανείς δε σε ξέρει, γιατί αλλάζεις συνεχώς, όπως και αυτοί. Μπορεί να σε θέλουν δίπλα τους στις δύσκολες στιγμές, αλλά, να σε αγνοούν επιδεικτικότατα στις ευχάριστες. Δεν είναι κακό. Απλώς, οι άνθρωποι ξεχνούν. Και εσύ θέλεις ο άνθρωπός σου να θυμάται. Να σε θυμάται. 

Και για τον ίδιο λόγο, για τις ατέρμονες και απροσδιόριστες αυτές αλλαγές κανείς δεν επιδιώκει να σε μάθει καλύτερα. Πότε σε ρώτησαν τελευταία φορά "αν νιώθεις ευτυχισμένος/η;"Άραγε, σε ρώτησαν ποτέ;

Αν την είχες πατήσει μία ή και περισσότερες φορές, είναι πολύ πιθανό να μην ασχολείσαι σοβαρά με αυτά. Ξέρεις, και το μυαλό βάζει περιοριστικά μέτρα για τους ανεπιθύμητους...Έχει το δικό του τείχος προστασίας. Το μυαλό πάντα ξέρει.

Η συγχώρεση είναι η ικανότητα να παραβλέπεις ή να αγνοείς ή να ξεχνάς όσα άσχημα σου προσφέρει υπό τη μορφή μικρών εκπλήξεων ο αποκαλούμενος άνθρωπός σου. Να σου πω κάτι; Η συγχώρεση δεν είναι τίποτε από αυτά. Είναι η ικανότητα μας να δημιουργούμε ενοχές στον/ην αμαρτωλό/ή μας φίλο/η. Η συγχώρεση είναι υπεροπτική και σνομπ.

Ψάχνουν όλοι να βρουν έναν άνθρωπο που θα είναι σαν και αυτούς, το άλλο μισό του πορτοκαλιού, έναν άνθρωπο που θα κατανοεί τα πάντα με τα μάτια. Πόσο συχνά κοιτάς τα μάτια εκείνου με τον οποίο μιλάς; Και αν τα κοιτάς συχνά, πόσο εύκολο είναι να τον καταλάβεις; Το να βρεις τον άλλο σου εαυτό δεν είναι κατόρθωμα, είναι πλάνη.

Κανείς δεν έχει το θάρρος να γίνει ο άνθρωπός σου, γιατί όπως κάθε τίτλος, έτσι και αυτός φέρει ευθύνες και υποχρεώσεις. Άφατες, άγραφες, απόκοσμες. Και αν οι ευθύνες σου μοιάζουν βουνό στα απλά και καθημερινά, πως μπορείς να πάρεις και άλλους στο λαιμό σου;

Σου χρωστάω ένα γιατί, το εξής: κανείς δεν είναι ο άνθρωπός σου, γιατί κανένας δεν εμπιστεύεται. Η καρδιά διαλέγει, αφήνεται, μιλάει, παίζει παιχνίδια, δένεται, μοιράζεται, η καρδιά αποφασίζει, η καρδιά σου λέει ποιος είναι ο άνθρωπός σου, η καρδιά είναι η βασικότερη αίσθησή σου. Καμιά φορά, όμως, η καρδιά προδίδει. Και επειδή όλοι έχουν μέσα τους κρυμμένα όσα τους κάνουν ανάξιους εμπιστοσύνης, φέρονται σαν και όλοι οι υπόλοιποι να συμπεριφέρονται κατά τον ίδιο τρόπο. Η καρδιά είναι πάντα καχύποπτη.

Αλλά, χωρίς καρδιά, νομίζεις πως μπορείς να ζήσεις;

Ιούλιος στη χώρα του νομοσχεδίου.

Οι ακαδημαϊκές κοινότητες περίμεναν με αγωνία και αντιδραστική διάθεση την παρουσίαση του νέου νομοσχεδίου για την παιδεία σχεδόν εδώ και ενάμιση χρόνο. Τελικά, το νομοσχέδιο "έσκασε μύτη" σε μία όχι και τόσο ζεστή θερινή περίοδο. Τα δεδομένα αναμενόμενα και χιλιοακουσμένα. Οι αντιδράσεις μάλλον θα είναι και αυτές οι αναμενόμενες και οι χιλιοπαιγμένες. Οι συνέπειες ενδεχομένως να είναι απρόβλεπτες. Ευχάριστα ή και δυσάρεστα.

Λειτουργικότητα και Προσαρμοστικότητα.

Η μία έννοια κατά κάποιον τρόπο καλείται εκ των πραγμάτων να αναιρέσει την άλλη. Από αυτές τις δύο μπορούμε να αξιολογήσουμε και τη χρησιμότητα των πραγμάτων. Τί είναι χρήσιμο; Αυτό που μας γοητεύει, αυτό που μας οδηγεί ή εκείνο που ξέρουμε ότι μας ταιριάζει απόλυτα, ακολουθώντας την αρχή της πεπατημένης και τη δυναμική του εθιμικού δικαίου; Άσχημο πράγμα η συνήθεια. Πλάνη καμιά φορά και η υπέρμετρη γοητεία. Λάθος προορισμός σε σωστούς δρόμους.

Οι σοφοί λέει ασχολούνται με τις ιδέες. Οι άνθρωποι της νόησης και του διαφωτισμού. Είναι λειτουργικές οι ιδέες;;; Γιατί χρήσιμες σίγουρα είναι ανάλογα με το χωροχρόνο παρουσίασης της αναγκαιότητας τους. Οι ιδέες λοιπόν, μπορούν να είναι λειτουργικές μόνο όταν διαθέτουν την ικανότητα προσαρμογής στα ήθη και τα δεδομένα της κοινωνίας στην οποία αποφασίζουν να εγκατασταθούν. Η κοινωνία από την άλλη είναι δυσ-λειτουργική όταν χάνει την ικανότητα προσαρμογής των νέων ιδεών στη ροή της καθημερινότητάς της. 

Αν οι ιδέες διαταράσσουν μία ομαλά δρώσα κοινωνική οντότητα, ένα σύνολο καθόλα άρτιο τότε μάλλον δεν είναι πια αναγκαίες. Όταν η κοινωνική αυτή οντότητα ταλανίζεται από διάφορα ζητήματα και δε μπορεί να αναγνωρίσει την αναγκαιότητα των νέων ιδεών, ποιος μπορεί να εγγυηθεί της λειτουργικότητας του συστήματος; Ποιος θέλει να αναλάβει αυτή την ευθύνη όταν διακυβεύεται η ηθική υπόσταση της ατομικότητας του; Γιατί κακά τα ψέμματα, αλλά όσο ευθυνόφοβοι και αν είμαστε ως λαός, όσο ωχαδελφιστές και αναβλητικοί, φροντίζουμε περίτεχνα πάντοτε να εναποθέσουμε τις ευθύνες των άλλων στο μέτρο που όχι απλά τους αναλογούν, αλλά τους ξεπερνούν. Και αυτό άκριτα και εντελώς προσωπικά.

Όχι ότι δεν υπάρχουν πια ιδέες. Απλώς, δεν υπάρχουν πια άνθρωποι να τις κατεβάσουν από τη χώρα των φιλοσόφων. Εδώ, είναι η χώρα των ατέρμονων νομοσχεδίων και της απέραντης ελπίδας να μη ναυαγήσουν σε ανύποπτο χρόνο.

Οι ατυχήσαντες του μέλλοντος.

Γκαντεμιά. Είναι ενδεχομένως το να πέφτεις ένα μεσημέρι Παρασκευής από μία μηχανή, να μη χτυπάς σοβαρά, αλλά να πονάς. Και φαντάσου, είσαι από εκείνους που δεν καβαλάνε συχνά μηχανές. Γκαντεμιά είναι να παίρνεις το λεωφορείο για την κοντινότερη παραλία και ενώ ταξιδέυεις 4 ώρες, να μη βρίσκεις ούτε παρέα, ούτε ήλιο...Μάταιη περιπλάνηση στην πόλη. 

Γκαντεμιά μπορεί να είναι και αυτό που σε κατατρέχει ένα βράδυ που έχεις αποφασίσει να βγεις, να δεις κανέναν άνθρωπο για να βεβαιωθείς, ότι δεν είναι όλη η πόλη το σπίτι σου και ότι αυτό που υπάρχει εκεί έξω είναι κατοικήσιμο ακόμη, και τελικά βρίσκεσαι σε έναν άδειο χώρο να παίζεις μπόουλινγκ. Μπορεί να είναι και το γεγονός πως δε θα πάρεις την άδεια που είχες υπολογίσει γιατί το σκανταλιάρικο δημόσιο έγινε ξαφνικά εργατικό και υπάκουο, και ναι, έχουν ανασταλεί οι άδειες. Γκαντεμιά ίσως να είναι και το γεγονός πως όταν χρειάζεσαι κάτι επειγόντως, μπαίνεις στο σπίτι γρήγορα και διαπιστώνεις πως δε μπορείς να το κάνεις γιατί φέτος, θα κάνει διακοπές μόνο η ΔΕΗ. Ατυχία χαρακτηρίζεις και το να ψάχνεις σε περίοδο κρίσης ένα δωμάτιο, σε ένα ξενοδοχείο, ενός νησιού, όχι και τόσο κοσμικού και να είναι όλα γεμάτα. 

Γκαντεμιά είναι και το να ζεις την ταραχώδη ηλικία των 20-30 σε μία ταραγμένη εποχή με ΜΑΤ και αναρχικούς αντιμέτωπους με τα χέρια οπλισμένα με τα πεζοδρόμια της πρωτεύουσας. Ατυχία είναι αυτή η πρωτεύουσα να αποτελεί και κοιτίδα μεγάλου πολιτισμού. Ατυχία είναι να πηγαίνεις εκδρομή μία υπέροχη μέρα και λίγο πριν ξεκινήσεις να πλακώνεσαι με τον οδηγό. Πόσα χιλιόμετρα κάνεις στα μουγγά;;; Ατυχία είναι να ζεις σε μία χώρα όπου τίποτα δεν ενδιαφέρει πια κανέναν. Γκαντεμιά είναι να πηγαίνεις για ψώνια και ποτέ να μη βρίσκεις αυτό που θέλεις γιατί είναι υπό κατάργηση ή γιατί έχει εξαντληθεί. Και το ήθελες τόσο πολύ. 

Γκαντεμιά είναι να ψάχνεις το βασικότερο βιβλίο για τη διπλωματική σου, να έχεις υποσχεθεί στον καθηγητή ότι θα παραδώσεις σε 4 μέρες και το βιβλίο να είναι διαθέσιμο από ένα μόνο βιβλιοπωλείο, σε ένα μήνα. Γκαντεμιά είναι να θέλεις να γραφτείς στο γυμναστήριο και να μη μπορείς γιατί όπως είπαμε έπεσες από μηχανή και ακόμη πονάς. 

Γκαντεμιά είναι σχεδόν τα 80% των καθημερινών μας πράξεων και ενεργειών. Ξέρεις όμως πια είναι η μεγαλύτερη ατυχία σε αυτό τον κόσμο που τζογαρει συνεχώς; Γκαντεμιά είναι να μην έχεις ούτε έναν άνθρωπο για να τα πεις όλα αυτά και όσα ακόμη θα σου καταβροχθίσουν την υπομονή και τα νεύρα. Γκαντεμιά είναι η μοναξιά. Ακόμη και όταν η πόλη είναι ασφυκτικά γεμάτη.