Θέλω να τον εκδικηθώ...

Αυτόν τον κόσμο που έχει γεμίσει από αδικίες. Αυτόν τον κόσμο που πνίγεται από τις ανισότητες και τις πληγές που δημιούργησε μόνος του. Τον ίδιο κόσμο που γνώρισα παιδί και θέλησα να κάνω καλύτερο. Ή τουλάχιστον, τον ίδιο εκείνο κόσμο που φαντάστηκα, πως μπορεί με μία φρούδα ελπίδα καλοθρεμμένη και δονκιχωτική, να κάνω λίγο καλύτερο. Οι ανεμόμυλοι είναι πολύ μακριά, σταμάτησαν να ακολουθούν τον άνεμο και οι ελπίδες δεν τρέφονται πια μόνες τους.

Αυτόν τον κόσμο που υποφέρει τα πάντα και δε ξεσηκώνεται παρά μόνο αν του θίξει κανείς τα ρατσιστικά του ένστικτα. Τα εγωιστικά και φυλετικά του ιδεώδη. Την καθαρότητα της φυλής και της ράτσας του. Πως είναι δυνατόν ένα κοπρόσκυλο να ενδιαφέρεται για τη ράτσα του; Πως είναι δυνατόν μία φυλή να ξεχνάει την καταγωγή της, να αποκτά εξευρωπαϊσμένα ήθη και αμερικανικής προέλευσης έθιμα και να θυμάται την υπεροχή της μόνο όταν νιώθει να απειλείται; 

Αυτόν τον κόσμο που αντί να πιάσει τους 3 εγκληματίες και να τους σαπίσει στο ξύλο, βγαίνει με λοστούς και καδρόνια στα χέρια και κυνηγάει αθώους, φοβισμένους ανθρώπους που ήρθαν εδώ εξαιτίας ΤΗΣ ΔΙΚΗΣ ΜΑΣ ΑΝΟΧΗΣ ΚΑΙ ΑΝΕΚΤΙΚΟΤΗΤΑΣ, εξαιτίας της δικής μας αδιαφορίας, εξαιτίας του δικού μας σάπιου συστήματος, εξαιτίας της δικής μας μιζέριας που μας έμαθε να δεχόμαστε και να υποχωρούμε, να κάνουμε χώρο για τους άλλους και όταν δούμε ότι ο χώρος τους είναι μεγαλύτερος από τον δικό μας, τότε παίρνουμε την απόφαση να αντιδράσουμε. Να τους διώξουμε. Να τους φοβίσουμε. Να τους απομακρύνουμε. Να τους πεθάνουμε.

Αυτόν τον κόσμο που δε νοιάστηκε ποτέ για το γιατί μαζεύτηκαν τόσοι ξένοι στη χώρα μας. Τον ίδιο κόσμο που δέρνει και βρίζει και διώχνει και προσβάλλει και εκμεταλλεύεται τους ξένους αλλά τα βράδια βγαίνει με περηφάνια και καμάρι και π@δάει τις γυναίκες τους. Ξένες είναι και αυτές, το ξέρατε; Αλλά, φαίνεται πως τα μπου@δέλα δεν έχουν σύνορα για εσάς.

Δεν είμαι ρατσίστρια. Δε συμπαθώ το φαινόμενο που έχουμε να αντιμετωπίσουμε. Δε μου αρέσει η ιδέα μιας χώρας με 11 εκατομμύρια Έλληνες και 2 εκατομμύρια παράνομους ξένους. Δε μου αρέσει η παράνομη έλευση γιατί συνοδεύεται από εκμετάλλευση, απανθρωπιά και βία. Δε μου αρέσει η βία γενικά. Δε μου αρέσει που στη χώρα μου μεγαλώνουν 2ης και 3ης γενειάς μετανάστες και δε δικαιούνται μία υπηκοότητα. Δε μου αρέσει το γεγονός πως και εγώ θα πάω μία μέρα να ζήσω αλλού και θα κυκλοφορώ στους δρόμους με ένα ξύλο στο στήθος ή στην πλάτη, με ένα φόβο και μία απόγνωση. Και όλα αυτά επειδή το δέρμα μου είναι πιο σκούρο ή πιο ανοιχτό από το δέρμα των άλλων.

Θέλω να εκδικηθώ αυτόν τον κόσμο. Γιατί ξεχνάει την ανθρωπιά του. Γιατί ρίχνει τις ευθύνες εκεί που δεν πρέπει. Γιατί ποτέ δεν τιμωρεί εκείνους που χρειάζεται να τιμωρήσει. Γιατί έχει γίνει αφιλόξενος όχι μόνο για τους ξένους, αλλά και για τους κατοίκους του-και είμαστε κάτοικοι, γιατί έχουμε πάψει εδώ και καιρό να ήμαστε πολίτες. Γιατί αγνοεί τις ανάγκες της κοινωνίας και υπολογίζει τις αναγκαιότητες του συστήματος. Δε θα καθαρίσει καμία πόλη από όσα δε θέλουμε ή δε μας αρέσουν. Κάποιος θα βρεθεί να τους μεταφέρει αλλού, πιο διακριτικά και πιο ήσυχα, χωρίς να χάσει τα οφέλη (οικονομικά, πολιτικά κτλ). Δε θα καθαρίσει το κέντρο της Αθήνας με τη βία. Θα γεμίσει αίμα. Και το αίμα λερώνει χειρότερα.