Καλοκαιρινές μπόρες..

Οι καλοκαιρινές μπόρες είναι ξαφνικές, σύντομες, έντονες. Εκεί που όλα μυρίζουν θάλασσα και αντιηλιακό με άρωμα καρύδας, εκεί που ο ήλιος σου κλείνει το μάτι και σου φωνάζει να πιάσεις μία ξαπλώστρα μες το κύμα, εκεί που όλα κάνουν τη διάθεσή σου να αλλάζει ανεπανόρθωτα θετικά, εκεί, σε εκείνο το χρονικό σημείο σκάει μύτη μία καλοκαιρινή μπόρα και τα κάνει όλα μούσκεμα.

Μία καλοκαιρινή μπόρα μοιάζει με πολλά πράγματα. Μερικές φορές μου θυμίζει τον έρωτα. Τον έρωτα που έρχεται ξαφνικά και έντονα αλλά είναι τόσο σύντομος που καμιά φορά περιμένεις το καλοκαίρι μόνο και μόνο για να τον ξαναζήσεις. Μερικές φορές μου θυμίζει τη ζωή. Την απελπιστικά μονότονη ζωή που όλοι κρατάμε στα χέρια μας, αλλά με τις εκπλήξεις της, τις ξαφνικές, σύντομες και έντονες στιγμές της, τη βλέπουμε και πάλι με άλλα μάτια-αν και κατά βάθος, τα μάτια είναι ακριβώς τα ίδια. Κάποιες φορές μου θυμίζει το θάνατο. Συχνά, είναι η αλήθεια. Το θάνατο που έρχεται ξαφνικά, αφήνει μία σύντομη ανάμνηση και βιώνεται έντονα.Άλλες πάλι φορές μου θυμίζει επαναστάσεις ανθρώπων. Ανθρώπων που αναζητούν μέσα στην κακοκαιρία όχι τόσο μία καλύτερη μοίρα, αλλά μία καλύτερη ελπίδα. Μία ελπίδα φρέσκια που θα μπορεί να τους υποσχεθεί πολλά. Η αλήθεια είναι πως καμία επανάσταση δε φάνηκε να πετυχαίνει ξεκινώντας χλιαρά. Συνήθως, ο αιφνιδιασμός και η ένταση προκαλούν τα επιδιωκόμενα αποτελέσματα. Όταν περνάει ο χρόνος, χάνεται και ο στόχος και η πορεία. Προκύπτουν όμως πολλά άλλα. Ειδύλλια, για τα οποία πολλοί κάνουν λόγο. Συλλογικότητα, μία κοινωνική αρετή που εξέλιπε από τη δική μας κοινωνία. Ομαδικότητα. Εναλλακτική διασκέδαση. Εξωστρέφεια. Πολλά, αλλά όχι και τόσο χρήσιμα. Ίσως...

Η χρησιμότητα των πραγμάτων αξιολογείται σύμφωνα με την χρονική περίοδο, κατά την οποία συμβαίνουν. Προσδιορίζεται, σύμφωνα με την αναγκαιότητά τους. Εκτιμάται ανάλογα με την αποτελεσματικότητά τους. Η αναγκαιότητα μας έχει αφήσει χρόνους. Κάνουμε πράγματα, για εμάς, για τους άλλους, για την κοινωνία, για όποια σφαίρα μας αφορά και μας περιβάλλει χωρίς πια να υπολογίζουμε τις πραγματικές ανάγκες. Δε μας νοιάζει, αν πραγματικά κάποιος έχει ανάγκη από αυτό που του δίνουμε απλόχερα. Δε μας νοιάζει, αν έχει ανάγκη κάτι άλλο. Δε μας νοιάζει γιατί εμείς, έχουμε ανάγκη να δώσουμε αυτό που θέλουμε. Η αποτελεσματικότητα μας κυνηγάει. Δε μας νοιάζει πόσο ακριβά θα χρειαστεί να την πληρώσουμε. Δε μας νοιάζει, αν δεν την πετύχουμε. Δε μας νοιάζει γιατί πάντα, κάτι, κάπου, κάπως θα βρεθεί και θα είναι και αρκετό. Δε μας νοιάζει γιατί ο συμβιβασμός είναι καλύτερος παίκτης. Σχεδόν πάντα κερδίζει.

Οι καλοκαιρινές μπόρες είναι όμορφες. Μας θυμίζουν αυτό που αφήσαμε πίσω χρονικά και αυτό που και πάλι θα έρθει όταν τα φύλλα αρχίσουν και πάλι να πέφτουν. Μας θυμίζει τον κύκλο που δεν κλείνει ποτέ. Τον ατέρμονο κύκλο μέσα στον οποίο κινούμαστε. Όλοι μαζί. Περικυκλωμένοι. Κατατρεγμένοι. Αγανακτισμένοι ( και μη). Απελπισμένοι. Και όλοι, μα όλοι τόσο αποκομμένοι. Ο ένας από τον άλλο. Ο καθένας από το σύνολο. Ακόμη και από τον ίδιο μας τον εαυτό.