Ένα πράγμα δε θα ξεχάσω ποτέ...

Δεν είμαι πολλά χρόνια σε αυτή τη ζωή. Όπως καταλαβαίνετε, είμαι σχετικά νέα ακόμη, αισίως 26. Και επιπλέον, πιστεύω στη ζωή μετά θάνατον. Πως θα μπορούσα, άλλωστε να μην πιστεύω, αφού μόνο αυτό δικαιολογεί το δράμα που ζω σε αυτήν. Ετεροχρονισμένα. Άκομψα. Καμιά φορά όχι και άδικα, άλλες πάλι χωρίς λόγο. Στωικά και απελπισμένα. Αισιόδοξα. 'Η και απαισιόδοξα. Δικό μου το δράμα, δική μου και η οπτική. Τελευταία το κεφάλι μου- όπως και τα δικά σας κεφάλια φαντάζομαι- έχει γεμίσει από προβλήματα, άγχη και διλήμματα. Καμιά φορά οι λύσεις μου έρχονται μέσα σε λίγη ώρα, με δυο τρεις γουλιές καφέ. Λάτε πίνω, σκέτο. Άλλες φορές τα άγχη με πνίγουν, αλλά τα ξεπερνάω με μία αγκαλιά. Δεν έχω πολλούς φίλους, αλλά όταν με αγκαλιάζουν νιώθω ότι με περικυκλώνουν χιλιάδες άνθρωποι. Άνθρωποι δικοί μου, άνθρωποι που ακούν, αγαπούν, συγχωρούν. Μερικές φορές, σχεδόν σπάνια, μιας και συνήθως ξέρω τι θέλω από τη ζωή και τους ανθρώπους αποκτώ κάποιο βασανιστικό δίλημμα. Στα διλήμματα δεν είμαι καλή. Όμως πάντα κάτι βρίσκεται να μου δείχνει τη σωστή επιλογή. 

Μερικές φορές θυμάμαι τα παιδικά μου χρόνια. Ποτέ δε μου άρεσαν. Ποτέ δεν τα έζησα όπως θα έπρεπε γιατί πάντα βιαζόμουν. Έτρεχα, έγραφα, διάβαζα. Έτρεχα να ξεπεράσω εμένα και τους φόβους μου, έγραφα κρυφά και έσκιζα τις σελίδες, διάβαζα ξένες ιστορίες γιατί οι δικές μου με ενοχλούσαν. Ώσπου μεγάλωσα. Και άρχισα να τρέχω για να γλιτώσω από τα λάθη μου, να γράφω για να συμβουλεύω τον εαυτό μου, λες και το χαρτί κάνει τις λέξεις πιο σοφές. Συνέχισα να διαβάζω μήπως και ανακαλύψω και τα λάθη των άλλων. Και ετσί ίσως κατάφερνα να παρηγορήσω τον εαυτό μου.

Άλλες φορές θυμάμαι τους φίλους και τις φίλες μου. Οι περισσότεροι έχουν χαθεί. Η αλήθεια είναι ότι εγώ χάθηκα. Και μάλλον αυτή ήταν η καλύτερη επιλογή. Έτσι ηρεμεί η ψυχή. Με τις σωστές επιλογές. Υποκειμενικό το συμπέρασμά μου, αλλά μιας και περιαυτολογώ σήμερα, θα μου το επιτρέψετε... Θυμάμαι ευχάριστες στιγμές, θυμάμαι όσα μοιραστήκαμε και ξεχνάω όσα μας χώρισαν. Όλοι κάτι μου έμαθαν. Οι περισσότεροι μάλιστα μου χάρισαν τη βεβαιότητα με την οποία εξακολουθώ να διαχειρίζομαι τις ανθρώπινες σχέσεις: Μην εμπιστεύεσαι κανέναν...Και τους ευγνωμονώ για αυτό.

Θυμάμαι πεντακάθαρα το βλέμμα όσων έχασα. Όχι από λάθος. Ούτε επειδή η ζωή και οι πανελλήνιες τα έφεραν έτσι και απομακρυνθήκαμε. Θυμάμαι το βλέμμα όσων μου στέρησε ο θάνατος. Δε ξέρω αν θα ήμουν καλύτερη μεγαλώνοντας κοντά τους, μαζί τους, δίπλα τους. Είμαι απόλυτα σίγουρη όμως, πως ζω προσπαθώντας να γίνω αντάξια τους. Για να θυμούνται κάποιοι άλλοι αργότερα το δικό μου βλέμμα.

Έχω πολλές φωτογραφίες. Όσοι με ξέρετε, το γνωρίζετε ήδη. Συνήθως στα ταξίδια παριστάνω τον Ιάπωνα τουρίστα και μου αρέσει πολύ αυτό το κολάζ που κάθομαι και φτιάχνω μετά για desktop background. Θυμάμαι τα μέρη, τις εμπειρίες, τις γεύσεις, τα μαγαζιά, την εποχή και τα χαμόγελα του κόσμου τριγύρω. Στα ταξίδια όλοι φαίνονται τόσο χαρούμενοι και οι τόποι πιο όμορφοι από ποτέ. Η αλήθεια είναι πως φοβάμαι. Φοβάμαι πως μια μέρα θα τα ξεχάσω όλα και δε θα χω τίποτα να μου τα θυμίζει. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε το γεγονός πως ενώ λατρεύω τις φωτογραφίες, απεχθάνομαι τις κορνίζες..

Θυμάμαι τις πρώτες μου δουλειές, τις σπουδές μου, τα πρώτα μου στέκια, τη μουσική που άκουγα κάποτε, τα πρώτα μου κοκτέιλ, τις πρώτες μου βουτιές, κάθε λεπτό της ζωής μου και η αλήθεια είναι πως η μνήμη μου είναι πολλή ενοχλητική μερικές φορές. Θυμάμαι πολλά, όπως και εσύ, όπως και το άλλο σου μισό, όπως και οι συγγενείς σου, τα αφεντικά σου, οι συνεργάτες και οι φίλοι σου. Θυμάμαι κανόνες της γερμανικής γραμματικής, θυμάμαι να παίρνω τα χάπια μου κάθε μέρα την ίδια ώρα, θυμάμαι να φιλάω τον αγαπημένο μου πριν φύγω για τη δουλειά, θυμαμαι όσα πρέπει να ψωνίσω από το σουπερ μαρκετ, θυμάμαι το ΑΦΜ και τους αριθμούς λογαριασμών, θυμάμαι τα τηλέφωνα παλιών συναδέλφων, στίχους ξεχασμένων τραγουδιών, τα τηλέφωνα ανθρώπων που δεν καλώ πια, θυμάμαι τις ιταλικές αντωνυμίες και πολλές εκφράσεις στα ρώσικα, θυμάμαι πως πίνει ο καθένας τον καφέ του, θυμάμαι τι ρούχα φορούσα πέρυσι τέτοια μέρα, θυμάμαι τα ζώδια, τα γενέθλια και ότι ακούω να μου λένε φίλοι και γνωστοί. Θυμάμαι χρώματα ματιών, χαρακτηριστικά προσώπων, μπορώ ακόμη να συντάξω άγνωστο κείμενο στα αρχαία και να λύσω ασκήσεις άλγεβρας, θυμάμαι στάσεις στη γιόγκα και στάσεις λεωφορείων σε ξένες χώρες. Θυμάμαι ημερομηνίες και επετείους. Θυμάμαι γεύσεις και συναισθήματα. Θυμάμαι ορισμούς και έννοιες. 

Ένα πράγμα όμως δε μπορώ να ξεχάσω: το μίσος των ανθρώπων.

Υπάρχουν όπως βλέπεις χιλιάδες όμορφα πράγματα που κάποιος μπορεί να θυμάται από σένα, γιατί εσύ επιμένεις να του χαρίζεις το μίσος, την κακία και το φθόνο σου??