Οι άνθρωποι δεν είναι τέλειοι...

Έχουν ελαττώματα. Πολλά, παράξενα, κουραστικά, πιεστικά, απρόσμενα και ασυνήθιστα. Αν σκεφτεί κανείς το πλήθος και τη σημασία που έχουν τα ελαττώματα αυτά για τον καθένα, μπορεί να φανταστεί πόσο επίπονη είναι η διαχείριση των ελαττωμάτων των άλλων. Πως να συμμαζέψει κανείς τα δικά του ελαττώματα, όταν έχει να βάλει σε τάξη τα ελαττώματα των δικών του ανθρώπων, των φίλων, των συνεργατών;;;Είναι σύνηθες φαινόμενο να προσπαθούμε να αλλάξουμε τους άλλους και μετά να παλεύουμε να αλλάξουμε εμάς τους ίδιους. Με ποιο ισχυρισμό; Μάλλον με τη βεβαιότητα ότι η δική μας αλλαγή μπορεί να επέλθει πιο γρήγορα. Θεωρούμε τους εαυτούς μας καλύτερους; Ίσως. Και σε αυτή την περίπτωση κάνουμε την πρώτη μας λανθασμένη παραδοχή. Καλύτεροι ή χειρότεροι οι άνθρωποι δεν αλλάζουν.

Υπερέχουμε. Κάποιος μας τροφοδότησε με την πεποίθηση ότι όσα κάνουμε φέρουν το αλάθητο, δεν πληγώνουν και είναι εύκολα να ξεχαστούν. Δεύτερη λάθος παραδοχή. Κανείς δεν είναι καλύτερος από τον άλλο. Ίσως να είμαστε καλύτεροι επαγγελματίες, καλύτεροι υπάλληλοι, καλύτεροι προϊστάμενοι, καλύτεροι σε κάτι, αλλά όταν ο λόγος περιστρέφεται γύρω από τις ανθρώπινες σχέσεις, κανείς δεν είναι καλύτερος από τον άλλο.

Συνήθως μαζεύουμε γύρω μας μία μικρή "αυλή". Έτσι λειτουργεί ο άνθρωπος, καθότι μόνος δε μπορεί να καταπολεμήσει την ανία της καθημερινότητας. Συλλέγουμε κάθε είδους άνθρωπο και επιλέγουμε την κατάλληλη στιγμή για να κάνουμε παρέα μαζί του. Τόσο απλό και εγωιστικό. Θέλουμε για το σπίτι κάποιον με καλή διάθεση, που δεν θα μας τα πρήζει με την πολυλογία του, αλλά τα βράδια αν τύχει και βγούμε θέλουμε κάποιον άλλο που μιλάει όχι μόνο πολύ, αλλά και ευχάριστα. Θέλουμε κάποιον να μας καταλαβαίνει όταν έχουμε το παραμικρό πρόβλημα, χωρίς να του λέμε βεβαίως βεβαίως τι συμφορά ήρθε και μας βρήκε, αλλά αυτός ο άνθρωπος δεν πρέπει ποτέ, μα ποτέ να αποκτήσει δικά τους προβλήματα. Και αν αποκτήσει, θα πρέπει να τα λύσει μόνος του. Είπαμε, εμείς Υπερέχουμε.

Η αυλή μας δε φτάνει συνήθως. Οι γνωστοί εξάλλου δεν είναι ποτέ αρκετοί. Θέλουμε κάτι πιο δυνατό, πιο ισχυρό, να είναι προσκολλημένο δίπλα μας, να μη χάνει στιγμή από τη ζωή μας. Εδώ μας κάνει "τζα" η τρίτη λανθασμένη παραδοχή. Δε θέλουμε να είναι η ζωή μας, αλλά να ζει παράλληλα τη δική μας ζωή, ώστε ΑΝ τον χρειαστούμε να είναι εκεί. Αλλά εμείς πουθενά.

Ανθρώπινες βαρβαρότητες. Βλέπεις άστεγους να αγκαλιάζουν και να ταΐζουν αδέσποτα σκυλιά, να τους δίνουν αυτά που κανονικά θα έπρεπε να τρώνε εκείνοι και λες "Αγάπη. Αυτό θα είναι αγάπη."

Μετά βλέπεις εκείνους, εμάς που τα χουμε όλα, σπίτι, δουλειά, σχέσεις, φίλους και ό,τι άλλο θες just name it, να τρώμε ο ένας τη ψυχή του άλλου γιατί κάναμε μάλλον πολλά λάθη, πολλές λανθασμένες παραδοχές. Τα δικά μας δεδομένα δε μας έκαναν καλύτερους ανθρώπους. Τα δικά μας δεδομένα μας κάνουν να ψάχνουμε περισσότερα ζητούμενα. Και αυτό κάνουμε. Ζητάμε τα πάντα. Ξεχνάμε να δώσουμε. Γυρνάμε με μούτρα την πλάτη εκεί που δεν πρέπει. Πουθενά δεν πρέπει. Τρέχουμε να προλάβουμε. Θυμώνουμε με το παραμικρό. Δε ρωτάμε τίποτα. Δεν αντέχουμε καμία απάντηση που ακούγεται πιο σοβαρή από το ξερό "καλά". Δεν αντέχουμε. Δε βλέπουμε. Δεν παρατηρούμε όσα γίνονται γύρω μας. Δεν προσπαθούμε. Δεν αντέχουμε το δύσκολο, τόσο πολύ υπερέχουμε. Θέλουμε χάρες, δώρα, χαμόγελα, συναισθήματα, προσπάθειες άλλων, κάτι εύκολο, κάτι γρήγορο, κάτι απλό, κάτι ανώδυνο. 

Οι άνθρωποι σε καμία περίπτωση δεν είναι τέλειοι. Περνάω ξανά από τον ίδιο δρόμο, βλέπω τον ίδιο άστεγο, τη μεγάλη αυλή του από 7 σκυλιά. Δεν τα ταΐζει πια, εκείνα είναι ακόμη δίπλα του. Τότε μου πέρασε από το μυαλό ότι οι άνθρωποι δεν είναι τέλειοι, αλλά μπορούν να γίνουν υπέροχοι..Φτάνει να βρουν λίγη αγάπη.