Πού πάει τόση παιδεία;;;

Πού πάει τόση παιδεία;;;

Να καούμε απ' τον ήλιο...

ξυπνάς το πρωί και ετοιμάζεσαι βιαστικά για να κάνεις αυτό που συνήθισες θα τελευταία χρόνια. αυτό που θέλεις να κάνεις για να νιώθεις χρήσιμος και δημιουργικός. να δουλέψεις. ναι, θα δουλέψεις και σήμερα για 4-8-10 ώρες και μετά θα τρέξεις να προλάβεις το καθαριστήριο, το σούπερ μάρκετ, το ραντεβού στο γιατρό, μία υποχρέωση που εκκρεμεί αιώνες και αναβάλλεις συνεχώς. Μετά θα αρπάξεις το σάκο, θα φορέσεις τα αθλητικά και θα τρέξεις μέχρι το γυμναστήριο. μία ώρα. θα πας σπίτι, θα κάνεις μπάνιο, θα φας κάτι. θα κάνεις ζάπινγκ, θα δεις ειδήσεις, θα δεις μια σειρά (χα!αν βρεις..), θα βγεις για καμιά μπύρα, -γαμώτο,την υποχρέωση ξέχασες!-θα γυρίσεις σπίτι και θα κοιμηθείς. Την επομένη μάλλον θα κάνεις τα ίδια. Ίσως αλλάξεις το πρόγραμμα στο γυμναστήριο...θέλεις και άλλες ώρες. αλλά δε βρίσκεις. ο χρόνος δε φτάνει. και συ είσαι πολύ νέος, πολύ δημιουργικός, πολύ έξυπνος και πολύ κοινωνικός για να περιοριστείς και να "καταναλωθείς" σε 24 ώρες. και από την άλλη αυτή η συνήθεια σε τρώει. το άγχος να βρεις δουλειά, το άγχος να την κρατήσεις, το άγχος αν η δουλειά αυτή θα σε πληρώσει, αν θα σου δώσει προοπτικές, αν είναι αυτό που ήθελες να κάνεις. αν η ζωή σου γενικά είναι όπως την είχες φανταστεί. αν όλα όσα κάνεις, τα ανούσια και τα σημαντικά, είναι τελικά απαραίτητα για σένα. ξέρεις κάτι??? just take a break! και πάμε να ξαπλώσουμε σε μία παραλία και να αφήσουμε όλη μας τη δημιουργικότητα να αναλωθεί σε σχέδια πάνω στην άμμο. να πιούμε κοκτέιλ σε διάφορες γεύσεις και παγωμένο τσάι και να τα αφήνουμε μόνο για 2 μπάλες παγωτό λεμόνι. να βάψουμε τα νύχια μας σε φλούο ή παστέλ ή και τα δύο μαζί. να ξεσαλώσουμε χρωματικά. να χορέψουμε ξέφρενα. με ή χωρίς μουσική. να κανονίσουμε διακοπές και να ετοιμάσουμε μικρές βαλίτσες. μόνο με μαγιό και τίποτα που να θυμίζει τα καθημερινά "καθώς πρέπει" μας. να βρούμε τις παλιές μας ρακέτες και να κυνηγήσουμε το μπαλάκι με ένα δειλό συγνώμη σε εκείνον που χτύπησε η αστοχία μας. να περπατήσουμε σε άγνωστα λευκά σοκάκια και να δούμε μοβ ή φούξια βουκαμβίλιες να σκεπάζουν ντροπαλά συνθήματα πρόωρα ερωτευμένων. να βγούμε βόλτες στη λιακάδα, χωρίς γυαλιά, χωρίς καπέλο. μόνο με όρεξη και χαμόγελα. να πάμε παντού. να ακούσουμε, να δοκιμάσουμε, να νιώσουμε. γιατί ο χρόνος δε μας φτάνει. το νιώθεις και εσύ; περνάει γρήγορα ο χρόνος και εμείς θέλουμε και άλλο. "τίποτα στη ζωή δεν είναι το παν". ας καούμε λοιπόν από τον ήλιο. να ξεχάσουμε όσα μας βαραίνουν. να σβήσουμε όσους μας ταλαιπωρούν. να αγνοήσουμε τις φωνές του κόσμου γύρω μας. να ξαπλώσουμε για λίγο σε μία παραλία και να καούμε από τον ήλιο. 

                                                     Τι εννοείς το καλοκαίρι αργεί???? 

Ένα πράγμα δε θα ξεχάσω ποτέ...

Δεν είμαι πολλά χρόνια σε αυτή τη ζωή. Όπως καταλαβαίνετε, είμαι σχετικά νέα ακόμη, αισίως 26. Και επιπλέον, πιστεύω στη ζωή μετά θάνατον. Πως θα μπορούσα, άλλωστε να μην πιστεύω, αφού μόνο αυτό δικαιολογεί το δράμα που ζω σε αυτήν. Ετεροχρονισμένα. Άκομψα. Καμιά φορά όχι και άδικα, άλλες πάλι χωρίς λόγο. Στωικά και απελπισμένα. Αισιόδοξα. 'Η και απαισιόδοξα. Δικό μου το δράμα, δική μου και η οπτική. Τελευταία το κεφάλι μου- όπως και τα δικά σας κεφάλια φαντάζομαι- έχει γεμίσει από προβλήματα, άγχη και διλήμματα. Καμιά φορά οι λύσεις μου έρχονται μέσα σε λίγη ώρα, με δυο τρεις γουλιές καφέ. Λάτε πίνω, σκέτο. Άλλες φορές τα άγχη με πνίγουν, αλλά τα ξεπερνάω με μία αγκαλιά. Δεν έχω πολλούς φίλους, αλλά όταν με αγκαλιάζουν νιώθω ότι με περικυκλώνουν χιλιάδες άνθρωποι. Άνθρωποι δικοί μου, άνθρωποι που ακούν, αγαπούν, συγχωρούν. Μερικές φορές, σχεδόν σπάνια, μιας και συνήθως ξέρω τι θέλω από τη ζωή και τους ανθρώπους αποκτώ κάποιο βασανιστικό δίλημμα. Στα διλήμματα δεν είμαι καλή. Όμως πάντα κάτι βρίσκεται να μου δείχνει τη σωστή επιλογή. 

Μερικές φορές θυμάμαι τα παιδικά μου χρόνια. Ποτέ δε μου άρεσαν. Ποτέ δεν τα έζησα όπως θα έπρεπε γιατί πάντα βιαζόμουν. Έτρεχα, έγραφα, διάβαζα. Έτρεχα να ξεπεράσω εμένα και τους φόβους μου, έγραφα κρυφά και έσκιζα τις σελίδες, διάβαζα ξένες ιστορίες γιατί οι δικές μου με ενοχλούσαν. Ώσπου μεγάλωσα. Και άρχισα να τρέχω για να γλιτώσω από τα λάθη μου, να γράφω για να συμβουλεύω τον εαυτό μου, λες και το χαρτί κάνει τις λέξεις πιο σοφές. Συνέχισα να διαβάζω μήπως και ανακαλύψω και τα λάθη των άλλων. Και ετσί ίσως κατάφερνα να παρηγορήσω τον εαυτό μου.

Άλλες φορές θυμάμαι τους φίλους και τις φίλες μου. Οι περισσότεροι έχουν χαθεί. Η αλήθεια είναι ότι εγώ χάθηκα. Και μάλλον αυτή ήταν η καλύτερη επιλογή. Έτσι ηρεμεί η ψυχή. Με τις σωστές επιλογές. Υποκειμενικό το συμπέρασμά μου, αλλά μιας και περιαυτολογώ σήμερα, θα μου το επιτρέψετε... Θυμάμαι ευχάριστες στιγμές, θυμάμαι όσα μοιραστήκαμε και ξεχνάω όσα μας χώρισαν. Όλοι κάτι μου έμαθαν. Οι περισσότεροι μάλιστα μου χάρισαν τη βεβαιότητα με την οποία εξακολουθώ να διαχειρίζομαι τις ανθρώπινες σχέσεις: Μην εμπιστεύεσαι κανέναν...Και τους ευγνωμονώ για αυτό.

Θυμάμαι πεντακάθαρα το βλέμμα όσων έχασα. Όχι από λάθος. Ούτε επειδή η ζωή και οι πανελλήνιες τα έφεραν έτσι και απομακρυνθήκαμε. Θυμάμαι το βλέμμα όσων μου στέρησε ο θάνατος. Δε ξέρω αν θα ήμουν καλύτερη μεγαλώνοντας κοντά τους, μαζί τους, δίπλα τους. Είμαι απόλυτα σίγουρη όμως, πως ζω προσπαθώντας να γίνω αντάξια τους. Για να θυμούνται κάποιοι άλλοι αργότερα το δικό μου βλέμμα.

Έχω πολλές φωτογραφίες. Όσοι με ξέρετε, το γνωρίζετε ήδη. Συνήθως στα ταξίδια παριστάνω τον Ιάπωνα τουρίστα και μου αρέσει πολύ αυτό το κολάζ που κάθομαι και φτιάχνω μετά για desktop background. Θυμάμαι τα μέρη, τις εμπειρίες, τις γεύσεις, τα μαγαζιά, την εποχή και τα χαμόγελα του κόσμου τριγύρω. Στα ταξίδια όλοι φαίνονται τόσο χαρούμενοι και οι τόποι πιο όμορφοι από ποτέ. Η αλήθεια είναι πως φοβάμαι. Φοβάμαι πως μια μέρα θα τα ξεχάσω όλα και δε θα χω τίποτα να μου τα θυμίζει. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε το γεγονός πως ενώ λατρεύω τις φωτογραφίες, απεχθάνομαι τις κορνίζες..

Θυμάμαι τις πρώτες μου δουλειές, τις σπουδές μου, τα πρώτα μου στέκια, τη μουσική που άκουγα κάποτε, τα πρώτα μου κοκτέιλ, τις πρώτες μου βουτιές, κάθε λεπτό της ζωής μου και η αλήθεια είναι πως η μνήμη μου είναι πολλή ενοχλητική μερικές φορές. Θυμάμαι πολλά, όπως και εσύ, όπως και το άλλο σου μισό, όπως και οι συγγενείς σου, τα αφεντικά σου, οι συνεργάτες και οι φίλοι σου. Θυμάμαι κανόνες της γερμανικής γραμματικής, θυμάμαι να παίρνω τα χάπια μου κάθε μέρα την ίδια ώρα, θυμάμαι να φιλάω τον αγαπημένο μου πριν φύγω για τη δουλειά, θυμαμαι όσα πρέπει να ψωνίσω από το σουπερ μαρκετ, θυμάμαι το ΑΦΜ και τους αριθμούς λογαριασμών, θυμάμαι τα τηλέφωνα παλιών συναδέλφων, στίχους ξεχασμένων τραγουδιών, τα τηλέφωνα ανθρώπων που δεν καλώ πια, θυμάμαι τις ιταλικές αντωνυμίες και πολλές εκφράσεις στα ρώσικα, θυμάμαι πως πίνει ο καθένας τον καφέ του, θυμάμαι τι ρούχα φορούσα πέρυσι τέτοια μέρα, θυμάμαι τα ζώδια, τα γενέθλια και ότι ακούω να μου λένε φίλοι και γνωστοί. Θυμάμαι χρώματα ματιών, χαρακτηριστικά προσώπων, μπορώ ακόμη να συντάξω άγνωστο κείμενο στα αρχαία και να λύσω ασκήσεις άλγεβρας, θυμάμαι στάσεις στη γιόγκα και στάσεις λεωφορείων σε ξένες χώρες. Θυμάμαι ημερομηνίες και επετείους. Θυμάμαι γεύσεις και συναισθήματα. Θυμάμαι ορισμούς και έννοιες. 

Ένα πράγμα όμως δε μπορώ να ξεχάσω: το μίσος των ανθρώπων.

Υπάρχουν όπως βλέπεις χιλιάδες όμορφα πράγματα που κάποιος μπορεί να θυμάται από σένα, γιατί εσύ επιμένεις να του χαρίζεις το μίσος, την κακία και το φθόνο σου??

Οι άνθρωποι δεν είναι τέλειοι...

Έχουν ελαττώματα. Πολλά, παράξενα, κουραστικά, πιεστικά, απρόσμενα και ασυνήθιστα. Αν σκεφτεί κανείς το πλήθος και τη σημασία που έχουν τα ελαττώματα αυτά για τον καθένα, μπορεί να φανταστεί πόσο επίπονη είναι η διαχείριση των ελαττωμάτων των άλλων. Πως να συμμαζέψει κανείς τα δικά του ελαττώματα, όταν έχει να βάλει σε τάξη τα ελαττώματα των δικών του ανθρώπων, των φίλων, των συνεργατών;;;Είναι σύνηθες φαινόμενο να προσπαθούμε να αλλάξουμε τους άλλους και μετά να παλεύουμε να αλλάξουμε εμάς τους ίδιους. Με ποιο ισχυρισμό; Μάλλον με τη βεβαιότητα ότι η δική μας αλλαγή μπορεί να επέλθει πιο γρήγορα. Θεωρούμε τους εαυτούς μας καλύτερους; Ίσως. Και σε αυτή την περίπτωση κάνουμε την πρώτη μας λανθασμένη παραδοχή. Καλύτεροι ή χειρότεροι οι άνθρωποι δεν αλλάζουν.

Υπερέχουμε. Κάποιος μας τροφοδότησε με την πεποίθηση ότι όσα κάνουμε φέρουν το αλάθητο, δεν πληγώνουν και είναι εύκολα να ξεχαστούν. Δεύτερη λάθος παραδοχή. Κανείς δεν είναι καλύτερος από τον άλλο. Ίσως να είμαστε καλύτεροι επαγγελματίες, καλύτεροι υπάλληλοι, καλύτεροι προϊστάμενοι, καλύτεροι σε κάτι, αλλά όταν ο λόγος περιστρέφεται γύρω από τις ανθρώπινες σχέσεις, κανείς δεν είναι καλύτερος από τον άλλο.

Συνήθως μαζεύουμε γύρω μας μία μικρή "αυλή". Έτσι λειτουργεί ο άνθρωπος, καθότι μόνος δε μπορεί να καταπολεμήσει την ανία της καθημερινότητας. Συλλέγουμε κάθε είδους άνθρωπο και επιλέγουμε την κατάλληλη στιγμή για να κάνουμε παρέα μαζί του. Τόσο απλό και εγωιστικό. Θέλουμε για το σπίτι κάποιον με καλή διάθεση, που δεν θα μας τα πρήζει με την πολυλογία του, αλλά τα βράδια αν τύχει και βγούμε θέλουμε κάποιον άλλο που μιλάει όχι μόνο πολύ, αλλά και ευχάριστα. Θέλουμε κάποιον να μας καταλαβαίνει όταν έχουμε το παραμικρό πρόβλημα, χωρίς να του λέμε βεβαίως βεβαίως τι συμφορά ήρθε και μας βρήκε, αλλά αυτός ο άνθρωπος δεν πρέπει ποτέ, μα ποτέ να αποκτήσει δικά τους προβλήματα. Και αν αποκτήσει, θα πρέπει να τα λύσει μόνος του. Είπαμε, εμείς Υπερέχουμε.

Η αυλή μας δε φτάνει συνήθως. Οι γνωστοί εξάλλου δεν είναι ποτέ αρκετοί. Θέλουμε κάτι πιο δυνατό, πιο ισχυρό, να είναι προσκολλημένο δίπλα μας, να μη χάνει στιγμή από τη ζωή μας. Εδώ μας κάνει "τζα" η τρίτη λανθασμένη παραδοχή. Δε θέλουμε να είναι η ζωή μας, αλλά να ζει παράλληλα τη δική μας ζωή, ώστε ΑΝ τον χρειαστούμε να είναι εκεί. Αλλά εμείς πουθενά.

Ανθρώπινες βαρβαρότητες. Βλέπεις άστεγους να αγκαλιάζουν και να ταΐζουν αδέσποτα σκυλιά, να τους δίνουν αυτά που κανονικά θα έπρεπε να τρώνε εκείνοι και λες "Αγάπη. Αυτό θα είναι αγάπη."

Μετά βλέπεις εκείνους, εμάς που τα χουμε όλα, σπίτι, δουλειά, σχέσεις, φίλους και ό,τι άλλο θες just name it, να τρώμε ο ένας τη ψυχή του άλλου γιατί κάναμε μάλλον πολλά λάθη, πολλές λανθασμένες παραδοχές. Τα δικά μας δεδομένα δε μας έκαναν καλύτερους ανθρώπους. Τα δικά μας δεδομένα μας κάνουν να ψάχνουμε περισσότερα ζητούμενα. Και αυτό κάνουμε. Ζητάμε τα πάντα. Ξεχνάμε να δώσουμε. Γυρνάμε με μούτρα την πλάτη εκεί που δεν πρέπει. Πουθενά δεν πρέπει. Τρέχουμε να προλάβουμε. Θυμώνουμε με το παραμικρό. Δε ρωτάμε τίποτα. Δεν αντέχουμε καμία απάντηση που ακούγεται πιο σοβαρή από το ξερό "καλά". Δεν αντέχουμε. Δε βλέπουμε. Δεν παρατηρούμε όσα γίνονται γύρω μας. Δεν προσπαθούμε. Δεν αντέχουμε το δύσκολο, τόσο πολύ υπερέχουμε. Θέλουμε χάρες, δώρα, χαμόγελα, συναισθήματα, προσπάθειες άλλων, κάτι εύκολο, κάτι γρήγορο, κάτι απλό, κάτι ανώδυνο. 

Οι άνθρωποι σε καμία περίπτωση δεν είναι τέλειοι. Περνάω ξανά από τον ίδιο δρόμο, βλέπω τον ίδιο άστεγο, τη μεγάλη αυλή του από 7 σκυλιά. Δεν τα ταΐζει πια, εκείνα είναι ακόμη δίπλα του. Τότε μου πέρασε από το μυαλό ότι οι άνθρωποι δεν είναι τέλειοι, αλλά μπορούν να γίνουν υπέροχοι..Φτάνει να βρουν λίγη αγάπη.