Πρόσεχε!Σκόνταψες πάνω σε νεκρό άνθρωπο..

Υπάρχουν εκείνα τα ανθρώπινα πλάσματα, που σου ρουφάνε ανελέητα κάθε σταγόνα ύπαρξης. Είναι που έχεις μαζέψει τόση χαρά και τόση καλή διάθεση μέσα σου, που δε ξέρεις που να την εναποθέσεις. Και βρίσκεις μία γωνιά να τη διώξεις από πάνω σου, να γδυθείς απ' τη μιζέρια της. Να πάψεις να είσαι μ' ένα ξερό και άσκοπο χαμόγελο. Ποιός ο λόγος να χαμογελάς; Οι άνθρωποι δίπλα σου είναι νεκροί. Περπατούν, κινούνται, σηκώνουν το χέρι τους για να σταματήσουν το ταξί ή να ρουφήξουν βιαστικά το μακιάτο τους. Μιλούν στο τηλέφωνο και στέλνουν μηνύματα στο τουίτερ. Ταυτόχρονα. Αγοράζουν ρούχα και φωνάζουν όταν εκνευρίζονται με τον οδηγό του μπροστινού οχήματος. Βγαίνουν έξω και πίνουν στην υγειά γνωστών και φίλων, αγνώστων και εχθρών. Γυμνάζονται και διαβάζουν. Κάνουν σεξ και καμιά φορά το ονομάζουν έρωτα για να πέσει πιο εύκολα η γκόμενα. Τραγουδούν. Βαρύ λαϊκό ή ελαφρύ ποπ. Αλλάζουν σύντροφο, αλλάζουν παρέες, αλλάζουν ρούχα, αλλάζουν σπίτια, αλλάζουν φύλο, αλλάζουν στάσεις, αλλάζουν όνομα, χρώμα μαλλιών, χρώμα ματιών. Αλλάζουν. 

Υπάρχουν άνθρωποι που τα κάνουν όλα αυτά. Όπως και πολλά άλλα. Πράγματα που κάνουμε όλοι μας. Εσύ, εγώ, κάποιος φίλος, μία χαμένη κολλητή, το αφεντικό, η ερωμένη, ο εραστής, ο κουμπάρος, η κουνιάδα. Όλοι μας. Υπάρχουν και εκείνοι που ξεχάσανε, που χάσανε, που ζουν αλλά δε ξέρουν γιατί, δε ξέρουν πως. Υπάρχουν εκείνοι που το βλέπεις, το αισθάνεσαι από το παγωμένο άγγιγμα τους, το διαβάζεις στο άδειο ακούνητο βλέμμα τους: είναι νεκροί. Και συ που τρέχεις με έναν παγωμένο καφέ στο χέρι, ψάχνοντας το δρόμο για τη δουλειά, για τη βόλτα, για τον έρωτα, για την ίδια τη ζωή ή την ευτυχία σκοντάφτεις πάντα πάνω τους. 

Υπάρχουν εκείνοι που δίνουν κομμάτια του εαυτού τους δεξιά και αριστερά. Μοιράζουν χαμόγελα και καλημέρες, μιλάνε και ακούνε ταυτόχρονα. Που σηκώνουν το χέρι για να σε χαιρετίσουν με ενθουσιασμό μωρού παιδιού που τρέχει να σου δείξει το γλειφιτζούρι που κρατά. Εκείνοι που δε φωνάζουν με το παραμικρό και αγαπούν τη μυρωδιά των ρούχων σου. Βγαίνουν έξω και σου κρατάνε το χέρι. Περπατάνε δίπλα σου και σε ψάχνουν όταν καθυστερείς στο φανάρι. Εκείνοι που σου πατάνε την κόρνα ένα ποδήλατο πιο πίσω και σου φουσκώνουν τα σκονισμένα λάστιχα. Εκείνοι που τραγουδούν για σένα το αγαπημένο τους κομμάτι και στο ποστάρουν στο φειςμπουκ. Ταυτόχρονα. Και συ πατάς like, χίλιες φορές, κάθε φορά. Πάντα. γιατί ξέρεις ότι οι άνθρωποι αυτοί, ακόμη και αν αλλάξουν τα πάντα, δε θα αλλάξουν ποτέ τον τρόπο που σ' αγαπούν, δε θα αλλάξουν ποτέ εσένα. Για τίποτα στον κόσμο. Ούτε σε αυτόν, ούτε στον επόμενο. Ποτέ. 

Και υπάρχουν και εκείνοι που δε θέλουν. δε μπορούν. φοβούνται. Και είναι τόσο νεκροί. Μέσα τους. Πρόσεχε, αν σκοντάψεις ποτέ πάνω τους, μην προσπαθήσεις να τους σηκώσεις. Οι νεκροί ανασταίνονται μόνο με θαύματα. Και από ότι ακούω, τα θαύματα σπανίζουν.

Γιατί οι μάγκες δεν πρέπει να υπάρχουν πια.

Και όχι, δεν εξαιρώ τις "μάγκισσες". Και όχι, δεν αναφέρoμαι στους βαρύμαγκες Ελληνάρες, με το παχύ μουστάκι, την περήφανη κορμοστασιά και τη βαριά, σχεδόν κουρασμένη και αργόσυρτη φωνή, το κεχριμπαρένιο αξεσουάρ και ενίοτε τον ανάλογο βίο να αφηγηθούν σε ουζερί, καφενεδάκια ή όπου αλλού βρεθούν... Αναφέρομαι σε όλους τους υπόλοιπους μάγκες αυτού του κόσμου. Γιατί και η μαγκιά, έχει γίνει πια μία κοσμοπολίτικη αντι-αρετή.

Γιατί με το πρόσχημα της αποκτηθείσας νεο-μαγκιάς κάθε χώρος αποκτά πλέον το δικό του πρωτοπαλίκαρο που αγνοεί τους πάντες, δε γνωρίζει κανόνες, δεν επιθυμεί να τους μάθει και σε καμία περίπτωση δε θέλει να τους εφαρμόσει. Μπορεί να ξεστομίσει ότι κατέβει στο κεφάλι του, αλλά αν έρθει η ώρα να απολογηθεί για όσα δεν έπρεπε να βγουν από το ίδιο κεφάλι, επιδέξια χάνει την ικανότητα να ξεστομίσει λέξεις που αρχίζουν από σ-, όπως "Συγνώμη".

Γιατί με το προκάλυμμα της αλήτικης μαγκιάς που έχει τη χαρά μόνος, αυτός στον κόσμο τούτο -λες και πάτησε πόδι στη σελήνη και γύρισε να μας πει τι βρήκε- μονοπωλεί κάθε κουβέντα και καρπώνεται κάθε κατόρθωμα. Και φυσικά, αν και πήγε μέχρι τη σελήνη, μας έκανε την τιμή και γύρισε, αλλά δεν έχει τίποτα να μας πει. Ούτε θα έχει ποτέ, γιατί κάποιος του έμαθε πως το υπερφίαλο της ανθρώπινης φύσης είναι προτιμότερο από το ουσιαστικό των ανθρώπινων σχέσεων. Και το πίστεψε.

Γιατί είναι κουτοπόνηρος. Όχι, μη σε ξεγελά πονηρά η μαγκιά του. Δεν την έχει. Όταν έρθει η ώρα να την αξιοποιήσει σαν όπλο, σαν ασπίδα, γίνεται κότα. Αλλά ποτέ μα ποτέ δεν  αναγνωρίζει την όρνιθα που κρύβει μέσα του. Γιατί είναι και εγωιστής και στενοκέφαλος.

Οι μάγκες, λοιπόν, δεν πρέπει να υπάρχουν πια. Όχι για τα ελαττώματά τους. Όχι μόνο για αυτά. Αλλά για έναν πολύ σημαντικό λόγο. Την ισορροπία. Κανείς από εμάς, δεν πιστεύω να θεωρεί πως έχουμε γεννηθεί για να ακούμε τη βλακεία των άλλων. Μπορούμε, ωστόσο, ανεμπόδιστα να παράγουμε όση βλακεία θέλουμε και να τη διοχετεύουμε στο σύμπαν ως καινοτομία. Ή απλά ως βλακεία. Δεν έχουμε γεννηθεί, λοιπόν, για να επιτρέπουμε σε κάθε ανθρωπάκι να μας κάνει υποχείριο των αλαζονικών αποφάσεων του, δεν έχουμε σχηματίσει κοινωνίες οργανωμένες αλά αριστοτελικές θεωρίες για να μας απομακρύνουν από την έννοια του ανθρώπου με την πρώτη ευκαιρία, δεν είμαστε εδώ για να παλεύουμε και να αντιπαλεύουμε τη φύση μας, αλλά για να τη βλέπουμε να προοδεύει και να μας εκπλήσσει ευχάριστα. Είμαστε εδώ, όχι για να διαλαλήσουμε τη μαγκιά μας, αλλά για να μπορούμε με μαγκιά να διαλαλήσουμε ότι είμαστε άνθρωποι.

Δε θα αλλάξουμε τον κόσμο. Όχι εγώ. Όχι εσύ. Ούτε εκείνος, ή κάποιος γνωστός του. Δεν είμαστε ο Λούθερ Κίνγκ, δεν είμαστε ο Γκάντι, ούτε ο Δαλάι Λάμα, δεν είμαστε η Όπρα και δε μοιάζουμε στον Κλούνεϊ ή τη Τζολί. Αλλά μπορούμε για αρχή, να αλλάξουμε τον εαυτό μας. Όχι για να ταιριάξει στην κοινωνία μας, αλλά για να έχει η κοινωνία μας νόημα και σημασία.

Δε χρειαζόμαστε άλλους μάγκες!

Τα δικά σου λάθη::

ή και τα δικά μου, ή και εκείνα των άλλων, που -σχεδόν πάντοτε- είναι πολύ περισσότερα και ασυγχώρητα από τα δικά μου και τα δικά σου. Τα δικά σου λάθη είναι βαριά για σένα, ασήμαντα για κάποιους και πολύ πολύ ευαίσθητα για κάποιους άλλους. Τα δικά σου λάθη είναι στην πραγματικότητα αμέτρητα. Είναι εκείνα που δεν έπρεπε να κάνεις, αλλά τα έκανες (ήξερες). Είναι εκείνα που δεν έπρεπε να κάνεις, αλλά τα έκανες (δεν ήξερες). Είναι εκείνα που δεν έπρεπε να κάνεις, αλλά τα έκανες γιατί σε πείσανε ότι δεν είναι λάθος (και που να ξερες!). 

Η αλήθεια είναι πως τα λάθη σου μπορούν να είναι απεριόριστα, αδιόρθωτα, παιδαριώδη, επιπόλαια, αδιάφορα και αθώα. Τα λάθη σου είναι δικά σου και έχουν για σένα την αξία θησαυρού. Αν τα ξεφορτωθείς, πες μου, με τι θα ασχολείσαι; Ποιόν θα κατηγορείς σε ένα κομμάτι τελειότητας χωμένο μέσα στο παγκόσμιο λάθος; Όλα γύρω σου φωνάζουν. Η αλλαγή είναι ανάγκη ή απλώς ελπίδα; Η φυγή είναι η λύση σου ή μόνο μία μοναδική επιλογή; Οι φόβοι σου είναι και αυτοί λάθη ή μήπως υπάρχουν για να σου διορθώνουν ότι είναι υπερβολικά σωστό; Υπάρχει λάθος προορισμός ή λάθος διαδρομή; Λάθος σχέση ή λάθος χωρισμός; Πως είναι λάθος ένας χωρισμός; Πως μπορεί η αρχή του καινούριου να είναι λάθος και πως μπορεί η λήξη του άσκοπου να μην είναι σωστή; Αν η αλλαγή είναι το νέο ξεκίνημα γιατί να μη γεμίσουν οι μέρες και οι νύχτες μας από χρώματα και φωνές, από εικόνες και βήματα, από πρόσωπα και χάδια που αλλάζουν και μας αλλάζουν;

Δεν είναι ωραίο να κοιτάς ένα αληθινά ερωτευμένο ζευγάρι. Για δύο λόγους. Είναι πολύ πιο ωραίο να είσαι εσύ το μισό ενός τέτοιου ζευγαριού. Και, επιπλέον, είναι λάθος να κοιτάς αυτό που πρέπει να κουβαλάς μέσα σου. Τον έρωτα δεν τον κοιτάς απλώς. Δεν τον αξιολογείς. Δεν τον μετράς. Τον έρωτα το ζεις. Τον αγνοείς. Τον περιμένεις. Τον αφήνεις να ξεπαγιάζει περιμένοντας σε. Του κλείνεις το μάτι. Του σφυρίζεις. Τον έρωτα τον κάνεις ότι θέλεις. Και ας είναι πάντα το μεγαλύτερο απ' τα λάθη σου.

Και μη σου πω, πως αν σου τύχει και το βρεις, αυτόν το μεγάλο έρωτα, που θα σου αλλάξει τη γνώμη για φυγή και νέους προορισμούς, που θα σου κλείσει το μάτι και θα σου πει: "Εδώ, εδώ να μείνεις", που θα σου γεμίσει κάθε μέρα και κάθε νύχτα, κάθε ώρα αυτής και της επόμενης μέρας, κάθε χάδι και όνειρο μίας ή και κάθε νύχτας, που θα σου διαγράψει κάθε πρόσωπο και κάθε ήχο από τη μνήμη, αν λοιπόν, σου τύχει και το βρεις, κάνε όσα λάθη θέλεις και μπορείς. Ένα μην κάνεις μόνο. Μην τον αφήσεις να σου φύγει. Εξάλλου, στο είπα και πριν, πάντα αυτός θα είναι το μεγαλύτερό σου λάθος.

"Κοινωνικά λεπρός" ή απλά δειλός;;;

Είσαι εθισμένος όταν δε ξέρεις πότε να σταματήσεις. Είσαι εθισμένος όταν χρησιμοποιείς τον εθισμό σου για να λύσεις τα προβλήματά σου. Είσαι εθισμένος όταν χρησιμοποιείς τον εθισμό σου για να ξεχάσεις τα προβλήματα που ήθελες πριν λίγο να λύσεις. Είσαι εθισμένος γιατί έχεις τη μοναδική και δραματική αυταπάτη πως γίνεσαι διασκεδαστικός μόνο όταν κατεβάσεις 5-6 ποτηράκια, σνιφάρεις σκόνη, καταναλώσεις ουσίες. Είσαι εθισμένος όταν δε σε νοιάζει τίποτα και κανένας άλλος γύρω σου. Είσαι εθισμένος γιατί ψάχνεις και νομίζεις πως βρήκες ένα ασταθές "δεκανίκι", ένα λοξό στήριγμα, ένα μισοσπασμένο μπαστουνάκι για να κρεμάσεις τον πόνο σου και την απογοήτευσή σου απ' τη ζωούλα σου. 

Είσαι εθισμένος γιατί το δεκανίκι σου είναι μόνο για τους δειλούς. Και είσαι δειλός. Και συ όπως και κάθε άνθρωπος. Και πως να μην είσαι? Ζεις μία ζωή που δε σου ταιριάζει, κάνεις μία δουλειά που δε σου αρέσει, δεν έχεις παρέα, η ερωτική σου ζωή πάει κατά διαόλου, η χώρα σου δε σου προσφέρει τίποτα, δεν έχεις χρήματα, δεν έχεις περιουσία, δεν περιμένεις μεγάλη κληρονομιά, δε θα πας διακοπές και δε θα δεις ποτέ σου κάτι όμορφο. Και όμως, ξέρεις πόσοι άνθρωποι είναι στη θέση σου; Ξέρεις πόσοι λίγοι ανάμεσά τους είναι δειλοί; Ξέρεις γιατί είναι τόσοι λίγοι; Γιατί μπορούν να τα καταφέρουν. Γιατί είναι εθισμένοι στην ελπίδα. 

Είσαι εθισμένος γιατί το δεκανίκι σου δεν το χρειάζεσαι. Δεν είσαι ανήμπορος, δεν είσαι άρρωστος. Ο εθισμός δεν είναι ασθένεια. Είναι συμπεριφορά. Δε δικαιολογείται η δειλία σου. Όχι στην περίπτωσή σου. Όχι όταν έχεις τα πάντα και δεν το βλέπεις. Όχι, όταν κινδυνεύεις να χάσεις πολλά και δεν το βλέπεις. Και δεν το βλέπεις γιατί, μάλλον, είσαι τύφλα... Δεν είναι αρρώστια ο εθισμός. Δεν είναι αρρώστια ο αλκοολισμός. Μπορείς να σταματήσεις να πίνεις τόσο. Δε μπορείς να βγάλεις από μέσα σου έναν όγκο. Δεν είναι αρρώστια η βουλιμία. Μπορείς να σταματήσεις να τρως. Δε μπορείς να θεραπεύσεις τη λευχαιμία. Δεν είναι αρρώστια το κάπνισμα. Μπορείς να κολλήσεις πάνω σου 30 τσιρότα και να καρφώσεις ένα εργαστήρι βελονισμού. Δε μπορείς να πεις το ίδιο σε έναν ασθενή του AIDS. Δεν είναι αρρώστια τα ναρκωτικά. Μπορείς να τα αποφεύγεις. Δε μπορείς να αποφύγεις την πολιομυελίτιδα. 

Δεν είσαι άρρωστος. Δεν είσαι άρρωστη. Όχι ακόμη. Αν συνεχίσεις όμως, θα θεωρείσαι "κοινωνικά λεπρός". Και όσο πολιτισμένη και αν είναι η κοινωνία σου, δε νομίζω πως θα σ' αγκαλιάσει με την ίδια στοργή και αγάπη. Οι κοινωνίες είναι σκληρές. αυστηρές. σου δίνουν χώρο. σου δίνουν ευκαιρίες. Δεν ήρθες στον κόσμο έτσι απλά. βρες το λόγο. Όλοι έχουν ένα λόγο. Έναν καλό λόγο να ζουν. Ψάξου.

p.s. Σήμερα γιορτάζει η Ευρώπη. Είναι η 9η του Μάη και 62 χρόνια πριν ο Schuman "δημιούργησε" την Ευρωπαϊκή μας Ένωση. Με μεγαλεπήβολα σχέδια και μεγαλόπνοο όραμα. Εμείς τη γιορτάζουμε με μεγάλη αγωνία για το μέλλον της Ευρώπης και ακόμη μεγαλύτερα ζητήματα υψηλής πολιτικής και ελλιπούς ικανότητας επίλυσής τους. Χρόνια καλά Ευρώπη μας! γιατί πολλά δεν τα βλέπουμε να είναι...