Η ανολοκλήρωτη συνοχή της πάλαι ποτέ εξευρωπαϊσμένης Ελλαδίτσας.

Σήμερα λέω να μιλήσουμε σοβαρά. Για αλλαγή βρε αδερφέ. Εξάλλου, κανείς δε μπορεί να παραβλέψει όσα συμβαίνουν γύρω του. Ειδικότερα, όταν αυτό που είναι γύρω του, κάποιες στιγμές συμπεριλαμβάνει και τον ίδιο στις δραστηριότητες και τις ανησυχίες του.

Η ολοκλήρωση γεννήθηκε γύρω στο 1950, όταν μέσα από τα ερείπια ο Winston Churchill οραματίστηκε ουτοπικά και ειδυλλιακά την ευκαιρία για ασφάλεια και ειρήνη, υπό το μοντέλο των ηνωμένων πολιτειών της ευρωπαϊκής ηπείρου...Λόγια και βλέψεις μεγάλων ανδρών. Σχέδια με προοπτικές. Και οι προοπτικές, όπως όλοι ξέρουμε, είναι πάντοτε ανεξάντλητες. Όπως και όλα τα θεωρητικά κατασκευάσματα. Βέβαια, το ότι θέλησε να μιμηθεί τις αμερικανικές πολιτείες με προβληματίζει, όταν βλέπω ρήσεις του ιδίου, διατυπωμένες κάπως έτσι "

You can always count on Americans to do the right thing - after they've tried everything else". Θα αφήσω τον Winston και θα δείξω εμπιστοσύνη στους νεολειτουργικούς. Θετικές λέγανε λειτουργίες θεσμικών οργάνων που θα προκαλούν θετικές αντιδράσεις ηγετών πάσης φύσεως  που επιδρούν θετικά στις κοινωνικές ομάδες και φέρνουν τα κράτη έθνη πιο κοντά με τη δύναμη της πολλαπλασιαστικής ενέργειας ή spillover effect...Και αν επέλθει η υπερεθνική θεσμική νομιμοποίηση, έρχεται στο κατόπι και η ολοκλήρωση...Παγίδα: η πολυεπίπεδη διακυβέρνηση και η διστακτικότητα των κρατών να απωλέσουν την κυριαρχία τους σε θέματα υψηλής πολιτικής...

Η συνοχή από την άλλη είναι ευρωπαϊκή πολιτική που αποσκοπεί στην αύξηση της ανταγωνιστικότητας στο εσωτερικό της ευρωπαϊκής αγοράς, ώστε να καταστεί η ένωση ισχυρότερη συνολικά. Επιχειρείται με ποικίλα έργα τα οποία στοχεύουν στην περιφερειακή ανάπτυξη. 27 κράτη μέλη λένε οι αριθμοί της Ε.Ε. 271 περιφέρειες και 347€ σε δις ( ή δις σε ευρώ) για την περίοδο 2007-2013.

Εξευρωπαϊσμός. Νεολογισμός που πλάστηκε από άλλους μεγάλους άνδρες, λόγιους αυτή τη φορά, γύρω στα 1870, για να περιγράψει ολοκληρωμένα τη διαδικασία πρόσληψης ευρωπαϊκών ηθών, τρόπων, πολιτισμού αλλά και κεφαλαίων... από την Ευρώπη προς τη νέα, εδαφικά, αλλά, και τη νέα συνταγματικά κατοχυρωμένη Ελλάδα.

Σε τι διαφέρει εκείνη η χώρα από τη σημερινή; Θα αφήσω τον Winston να απαντήσει και πάλι..."Courage is what it takes to stand up and speak; courage is also what it takes to sit down and listen." Ίσως, αν έχει δίκιο, η Ελλάδα να μην είχε γίνει ποτέ Ελλαδίτσα...

***Ολοι κάνουν λάθη. Όμως, όταν επαναλαμβάνει κανείς τα ίδια λάθη, με τον ίδιο λάθος τρόπο, είναι νομίζω το μεγαλύτερο λάθος.

το ανυποψίαστο όφελος του κατατρεγμένου timing...

Πόσες φορές δεν έχεις ευχηθεί/προσευχηθεί/αναθεματίσει/εξοργιστεί (βάλε όποιο ρήμα θες, μόνη μου δε θα το πετύχω) να μπορούσες να προλάβεις ένα τρένο για να σε πάει κάπου όπου όλα περιμένουν εσένα, μία συνάντηση με εκείνον/η που σου λείπει, ένα γνωστό στο απέναντι πεζοδρόμιο που τρέχει πνιγμένος από το άγχος, μία προβολή που συνήθως είναι και η τελευταία, ένα τραγούδι στο ράδιο που το ανοίγεις πάντα την ώρα που τελειώνει και σου αρέσει τόσο, ένα χαμόγελο από εκείνα που δε ξέρεις αν θα ξαναδείς (και δε ξέρεις αν θέλεις να μη ξαναδείς), ένα δάκρυ λιγότερο από εκείνα που προκάλεσες (ξέροντας πως δεν ήθελες να προκαλέσεις)...

Να προλάβεις. Τι θέλεις να προλάβεις; Τις υποχρεώσεις ή τις ανάγκες σου; Τα θέλω ή τα πρέπει σου; Τα ναι των άλλων ή τα όχι τα δικά σου; Τα παιδικά σου σχέδια ή το παιδί μέσα που τρέχει φοβισμένο να γλιτώσει από σένα; Να προλάβεις εσένα πριν γίνεις όλα όσα μισούσες και απέφευγες; Να προλάβεις το χρόνο πριν σου μείνει πάλι εκείνο το 'λίγο ακόμα, λίγο ακόμα μόνο' που βιάζεται και πνίγεται και ασφυκτιά γιατί δε θέλει να σ' αφήσει στο αύριο ή στο χθες, στο θα 'πρεπε του αύριο και στο ήθελα του χθες..Το τώρα θέλεις να προλάβεις, το ξέρω...

Αλλά το τώρα σκοντάφτει πάνω σου. Σε φόβους και αμήχανα αστεία. Στα ανύποπτα κίνητρα και στα μικρά προσωπικά στοιχήματα. Στα μάτια που λένε την αλήθεια και στα χείλη που αρνούνται να μιλήσουν. Και σου μένουν οι ματιές. Από εκείνες που σε καρφώνουν και εσύ θέλεις και άλλες.

Και κοιτάς δεξιά και αριστερά μήπως τις πετύχεις τυχαία. Και χαμογελάς για να αποφύγεις το δάκρυ. Και ακούς τραγούδια από εκείνα που είχες υποσχεθεί να μην ακούς πια. Και θέλεις. Θέλεις τόσο πολύ να πάρεις εκείνο το τρένο που θα σε πάει εκεί όπου όλα περιμένουν εσένα.

***Μήπως ξέρεις τι ώρα φεύγει;;;

Ρεαλιστικά ρομαντικοί....κ όμως γίνεται...αλλά είναι τόσο ξενέρωτο!

Σήμερα είχα να σου πω πολλά. Δυστυχώς, θέλω να σου πω λιγότερα. Και ευτυχώς, έχω ξεχάσει τα πιο πολλά από αυτά. Δυστυχώς για μένα και ευτυχώς για σένα;Ή μήπως το ανάποδο;Θα ήταν ψέμα να σου πω πως όλα είναι καλά. Αφού δεν είναι και το ξέρεις. Το βλέπεις. Το ακούς. Τους ανθρώπους δεν τους νιώθεις από τις λέξεις που ξεστομίζουν μεγαλεπήβολα και άσκοπα. Τους νιώθεις από τη ζεστασιά της φωνής τους, από τον τόνο και τη χροιά, τους καταλαβαίνεις από το ρυθμό των λέξεων και από τον τρόπο που τις αναζητούν μέσα στο κεφάλι τους. Όχι, όμως από τις λέξεις. Ποτέ από αυτές. Οι λέξεις λένε τα μεγαλύτερα ψέμματα. Οι λέξεις ρωτάνε και απαντούν, καυχιούνται σα νάρκισσοι χωρίς να βλέπουν ότι η λίμνη έχει γεμίσει από το είδος τους, βγάζουν γλώσσα και αντιδρούν προσβλητικά, οι λέξεις ματαιοπονούν και ονειροπολούν χωρίς να ξέρουν ποια είναι η διαφορά των ρημάτων. Αν και φαντάζομαι πως αρκεί η μεταξύ τους σύνδεση... Οι λέξεις είναι στολίδια του λόγου. Περιττές. Απλώς.

Έχασα όλες τις λογικές μου ακολουθίες εξαιτίας τους. Και τώρα που έχω μείνει με ένα αναπόδεικτο θεώρημα, ψάχνω νέες λέξεις για να το αποδείξω...Ψάχνω και άλλα παλιά θεωρήματα γεμάτα πιθανότητες και όρια, καμιά φορά τρέχω στη γεωμετρία μήπως και μία ακόμη επιστήμη φανεί χρήσιμη με τα μικρά χαριτωμένα σχηματάκια της και τις πολλές πολύπλοκες διαστάσεις της. Και μετά θυμάμαι μία θεωρία για τον έρωτα και λέω μέσα μου, ποιά απόδειξη και ποιό σχήμα θα μας σώσει;Δεν είμαστε ούτε οι πρώτοι, ούτε οι τελευταίοι...Και φυσικά δεν είμαστε, ούτε θα είμαστε ποτέ μοναδικοί. Αλλά και εκεί που το λέω, απόκριση δεν παίρνω. Και αν ήθελα να ζω με εναλλαγές, τι θα με εμπόδιζε..Αφού μπορώ και εγώ, όπως μπορούμε όλοι μας, να δω τον κόσμο όπως θέλω, γιατί να στριμωχτώ σε μια στημένη ονειροπόληση που αύριο ίσως ξεφτίσει; Γιατί να αφήσω μία ουτοπία να με κάνει παίγνιο και έρμαιο των διαθέσεών της; Γιατί ο ρομαντισμός τι άλλο είναι, πέρα από τη διάθεση;

Και το βαριέμαι τόσο αυτόν τον αδιάφορο ρομαντισμό. Και επιστρέφω σα βρεγμένη γάτα στον ωμό ρεαλισμο. Το αστείο ξέρεις ποιό είναι; Αντι να με διώξει, αυτός ο διαολεμένος σύντροφος της πεζότητας, μου κλείνει το μάτι και μου ψιθυρίζει σαρδόνια εγώ σου τα λεγα,θυμάσαι; Και έχει δίκιο...Γιατί μου τα είχε πει πολλές φορές και άλλες τόσες του γύρισα την πλάτη... Αλλά είναι πάντα εκεί. Δε σε διώχνει. Δε σε ξεχνά. Δε σε πληγώνει. Διορθώνει τις ζημιές των πάλαι ποτέ ατέρμονων ρομαντισμών σου.Και τον ευγνωμονείς που υπάρχει...

Ούτε ο ρομαντισμός, ούτε ο ρεαλισμός, ούτε κανένας άλλος φευγάτος ή πιο συντηρητικός -ισμός έχουν μέτρο. Καμία ανθρώπινη σχέση, καμία θεωρία, καμία πράξη δεν εμπεριέχει την έννοια του μέτρου. Μόνο η λογική. Αλλά και αυτή είναι χρήσιμη μόνο για τη διεκπεραίωση. Είναι το εκτελεστικό όργανο. Και βιαθιά μέσα σου το ξέρεις. Και το επιλέγεις.

Οι άνθρωποι δε ξερουν να κάνουν πράξεις, δε συμπαθούν και πολύ τις θετικές επιστήμες. Δεν τις συμπαθούν αρκετά για να τις βάλουν στη ζωή τους.. Για αυτό και δε ξέρουν να μετράνε, ούτε τι παίρνουν, ούτε τι δίνουν, ούτε τη σημασία των ανθρώπινων σχέσεων, ούτε το μέγεθος του πόνου που προκαλούν, ούτε την αναγκαιότητα ενός φιλιού ή την ισχύ μιας αγκαλιάς. Και δε ξέρω αν φταίει αυτό...Γιατί σε έναν ωμά ρεαλιστικό κόσμο, μπορεί το φιλί να μην είχε ποτέ μία συγκεκριμένη αναγκαιότητα και η αγκαλιά να μη διέθετε ποτέ κάποια ισχύ...Και αν ισχύει κάτι τέτοιο, πες μου ειλικρινά, τι νόημα έχει ο ρομαντισμός, αν δε μπορεί να αλλάξει αυτόν τον κόσμο;