Γιατί όταν δεν έχεις κάτι να πεις, είναι προτιμότερο να το βουλώνεις;

Γιατί μέσα στην ακατάσχετη φλυαρία θα πεις πράγματα, τα οποία δεν έπρεπε να πεις, πράγματα που σου είχαν εμπιστευθεί, πράγματα που ίσως δεν ισχύουν μόνο και μόνο για να κεντρίσεις την προσοχή κάποιου άλλου, πράγματα που έχεις ξαναπεί, πράγματα που φαντάστηκες. Ποτέ όμως εκείνα που πραγματικά θέλεις να πεις. Οι επιθυμίες είναι πάντα ντροπαλές. Και τόσο διστακτικές. Για αυτό και πάντα μένουν στην αφάνεια.

Γιατί, αν μιλάς συνεχώς, ή θα είσαι απίστευτα ενημερωμένος για τα θέματα που πραγματεύεσαι ή θα κάνεις συνεχώς τη μία γκάφα μετά την άλλη, θα σκορπίζεις φήμες και πανικό για την αλήθεια τους, θα χάνεις φίλους και ανθρώπους που σε άκουσαν γιατί πολύ απλά, έχουν κουραστεί να σε ακούν. Αλήθεια, πότε κουράζονται οι άνθρωποι να ακούν τους άλλους; Όταν δεν τους νοιάζουν πια αυτά που λες ή όταν συνηθίσουν τον ήχο της φωνής σου τόσο, ώστε να τον αγνοούν αθέλητα; 

Γιατί όταν σωπαίνεις, δίνεις χρόνο στους άλλους να πουν όσα δεν πρέπει ή όσα θέλουν να σου πουν. Τους δίνεις το χρόνο να ανοιχτούν, να κάνουν λάθη, να σου εμπιστευθούν εκείνα που φανταζόσουν και εκείνα που δεν περίμενες ποτέ. Τους δίνεις το χρόνο να σου μοιάσουν, να σε πλησιάσουν, να σε αφήσουν να πλησιάσεις. Καταλαβαίνεις όμως πότε πρέπει να σωπάσεις;

Γιατί όταν αποφεύγεις να μιλήσεις, αποφεύγεις και τον πόνο. Όχι το δικό σου πόνο. Αυτόν τον κρατάς μέσα σου, γιατί είναι όλος δικός σου. Τον πόνο που προκαλείς στους άλλους. Μπορεί να μιλάς για μία μεγάλη σου επιτυχία και ο άλλος μέσα του να κλαίει σαν μωρό. Δεν το ξέρεις. Δε σε νοιάζει. Εσύ πέτυχες. Ούτε και εκείνος όμως νοιάζεται.

Ο άνθρωπος. Ατελές ον. Το ατελέστερο. Μετριέται με τη μονάδα ως οντότητα, ως ύπαρξη, αλλά ποτέ με την ανθρωπιά του. Έχεις ακούσει ποτέ να λένε, "εκείνος ζυγίζει 30 κιλά ανθρωπιάς;". Όχι βέβαια. Και ποτέ δε θα το ακούσεις, με καμία έκφραση, με καμία λέξη, σε καμία πρόταση. Γιατί δεν υπάρχει. Μπορεί να γίνεται γύρω του η μεγαλύτερη καταστροφή, μπορεί να καίγονται 'οικοσυστήματα' ή 'οικονομίες' και αυτός να ψάχνει την καλύτερη μεταγραφή για την ομάδα του. Όχι πως είναι προπονητής ή παράγοντας, αλλά έτσι, γιατί αυτό το θέμα καίει περισσότερο.  Μπορεί να μην έχει ιδέα για την κρίση γύρω της, αλλά θα ψάξει για το ωραιότερο ζευγάρι γόβες, ακόμη και αν έχει τα ασχημότερα πόδια.

Και δεν υπάρχει ανθρωπιά, γιατί ως έννοια, δε μάθαμε ποτέ τι σημαίνει. Ως ιδέα δε μάθαμε ποτέ πως γίνεται τρόπος ζωής. Γιατί αρχικά δε μάθαμε ποτέ την έννοια του ανθρώπου. Και δεν το μάθαμε, γιατί ποτέ δεν προσπαθήσαμε να ακούσουμε.

Οι επιθυμίες είναι ήσυχες. Σιωπηλές. Δυνατές. Μπορεί να σε πνίξουν, νιώθεις καμιά φορά ασφυξία όταν συγκεντρώνονται πολλές. Οι επιθυμίες είναι επικίνδυνες. Σε παραπλανούν, σε καθοδηγούν, σε αλλάζουν. Και είναι τόσο δεμένες με την ανθρώπινη φύση. Γιατί τα έχουμε άλλωστε τα ένστικτα; Οι επιθυμίες γεννιούνται με τα ένστικτα και μεγαλώνουν με τις ανάγκες. Πως γίνεται να επιβιώσει κανείς, εάν δεν επιθυμήσει την επιβίωσή του; Και κάπως έτσι, καταλήγουμε, στο συμπέρασμα πως οι επιθυμίες μας, είναι και οι ανάγκες μας. Όχι ζωτικές, αλλά ψυχικές ανάγκες, πνευματικές. 

Και αν δεν τις ταίσεις, εάν δεν τις ικανοποιήσεις μία φορά μπορεί να σε κατασπαράξουν. Για αυτό καλύτερα, όταν θα θέλεις να πεις κάτι, αυτό το κάτι φρόντισε να το θέλεις πραγματικά. Φρόντισε αυτό που λες να το επιθυμείς, να νιώθεις την ανάγκη να το πεις. Γιατί οι επιθυμίες, αν και ικανοποιούνται σχετικά απλά, δεν ανέχονται ποτέ το ψέμα. Οι επιθυμίες είναι κομματάκι απαιτητικές. Όπως και οι άνθρωποι άλλωστε.