Θέλω να τον εκδικηθώ...

Αυτόν τον κόσμο που έχει γεμίσει από αδικίες. Αυτόν τον κόσμο που πνίγεται από τις ανισότητες και τις πληγές που δημιούργησε μόνος του. Τον ίδιο κόσμο που γνώρισα παιδί και θέλησα να κάνω καλύτερο. Ή τουλάχιστον, τον ίδιο εκείνο κόσμο που φαντάστηκα, πως μπορεί με μία φρούδα ελπίδα καλοθρεμμένη και δονκιχωτική, να κάνω λίγο καλύτερο. Οι ανεμόμυλοι είναι πολύ μακριά, σταμάτησαν να ακολουθούν τον άνεμο και οι ελπίδες δεν τρέφονται πια μόνες τους.

Αυτόν τον κόσμο που υποφέρει τα πάντα και δε ξεσηκώνεται παρά μόνο αν του θίξει κανείς τα ρατσιστικά του ένστικτα. Τα εγωιστικά και φυλετικά του ιδεώδη. Την καθαρότητα της φυλής και της ράτσας του. Πως είναι δυνατόν ένα κοπρόσκυλο να ενδιαφέρεται για τη ράτσα του; Πως είναι δυνατόν μία φυλή να ξεχνάει την καταγωγή της, να αποκτά εξευρωπαϊσμένα ήθη και αμερικανικής προέλευσης έθιμα και να θυμάται την υπεροχή της μόνο όταν νιώθει να απειλείται; 

Αυτόν τον κόσμο που αντί να πιάσει τους 3 εγκληματίες και να τους σαπίσει στο ξύλο, βγαίνει με λοστούς και καδρόνια στα χέρια και κυνηγάει αθώους, φοβισμένους ανθρώπους που ήρθαν εδώ εξαιτίας ΤΗΣ ΔΙΚΗΣ ΜΑΣ ΑΝΟΧΗΣ ΚΑΙ ΑΝΕΚΤΙΚΟΤΗΤΑΣ, εξαιτίας της δικής μας αδιαφορίας, εξαιτίας του δικού μας σάπιου συστήματος, εξαιτίας της δικής μας μιζέριας που μας έμαθε να δεχόμαστε και να υποχωρούμε, να κάνουμε χώρο για τους άλλους και όταν δούμε ότι ο χώρος τους είναι μεγαλύτερος από τον δικό μας, τότε παίρνουμε την απόφαση να αντιδράσουμε. Να τους διώξουμε. Να τους φοβίσουμε. Να τους απομακρύνουμε. Να τους πεθάνουμε.

Αυτόν τον κόσμο που δε νοιάστηκε ποτέ για το γιατί μαζεύτηκαν τόσοι ξένοι στη χώρα μας. Τον ίδιο κόσμο που δέρνει και βρίζει και διώχνει και προσβάλλει και εκμεταλλεύεται τους ξένους αλλά τα βράδια βγαίνει με περηφάνια και καμάρι και π@δάει τις γυναίκες τους. Ξένες είναι και αυτές, το ξέρατε; Αλλά, φαίνεται πως τα μπου@δέλα δεν έχουν σύνορα για εσάς.

Δεν είμαι ρατσίστρια. Δε συμπαθώ το φαινόμενο που έχουμε να αντιμετωπίσουμε. Δε μου αρέσει η ιδέα μιας χώρας με 11 εκατομμύρια Έλληνες και 2 εκατομμύρια παράνομους ξένους. Δε μου αρέσει η παράνομη έλευση γιατί συνοδεύεται από εκμετάλλευση, απανθρωπιά και βία. Δε μου αρέσει η βία γενικά. Δε μου αρέσει που στη χώρα μου μεγαλώνουν 2ης και 3ης γενειάς μετανάστες και δε δικαιούνται μία υπηκοότητα. Δε μου αρέσει το γεγονός πως και εγώ θα πάω μία μέρα να ζήσω αλλού και θα κυκλοφορώ στους δρόμους με ένα ξύλο στο στήθος ή στην πλάτη, με ένα φόβο και μία απόγνωση. Και όλα αυτά επειδή το δέρμα μου είναι πιο σκούρο ή πιο ανοιχτό από το δέρμα των άλλων.

Θέλω να εκδικηθώ αυτόν τον κόσμο. Γιατί ξεχνάει την ανθρωπιά του. Γιατί ρίχνει τις ευθύνες εκεί που δεν πρέπει. Γιατί ποτέ δεν τιμωρεί εκείνους που χρειάζεται να τιμωρήσει. Γιατί έχει γίνει αφιλόξενος όχι μόνο για τους ξένους, αλλά και για τους κατοίκους του-και είμαστε κάτοικοι, γιατί έχουμε πάψει εδώ και καιρό να ήμαστε πολίτες. Γιατί αγνοεί τις ανάγκες της κοινωνίας και υπολογίζει τις αναγκαιότητες του συστήματος. Δε θα καθαρίσει καμία πόλη από όσα δε θέλουμε ή δε μας αρέσουν. Κάποιος θα βρεθεί να τους μεταφέρει αλλού, πιο διακριτικά και πιο ήσυχα, χωρίς να χάσει τα οφέλη (οικονομικά, πολιτικά κτλ). Δε θα καθαρίσει το κέντρο της Αθήνας με τη βία. Θα γεμίσει αίμα. Και το αίμα λερώνει χειρότερα.

Όταν γινόμαστε οι 'κακοί φίλοι' με τους οποίους δε θα θέλαμε να κάνουμε παρέα.

Ξεκινάς μία πορεία ζωής χωρίς να ξέρεις πως θα εξελιχθεί (αναμενόμενη παρατήρηση) και χωρίς να έχεις την παραμικρή ιδέα για τις πιθανές εξελίξεις της. Είσαι 5 χρονών και σε πετάνε σ ένα νηπιαγωγείο γεμάτο παιδάκια που κλαίνε, ντρέπονται, φοβούνται, τρέχουν σαν τρελά στο προαύλιο, φωνάζουν, αρπάζουν τα χρωματιστά μολύβια σου και τελικά γίνονται οι πρώτοι φίλοι σου. Και ξαφνικά, με μία ταχύτητα απρόσμενα μεγάλη, βρίσκεσαι σε ένα πανεπιστήμιο γεμάτο από ενήλικα παιδιά που φέρονται περίπου με τον ίδιο τρόπο. Μόνο που λείπουν πια τα μολύβια. Και αυτές οι πρώτες στιγμές (που κατά βάθος είναι διαστήματα του χρόνου σου) είναι η μέθοδος των ανθρώπων να κοινωνικοποιούν εαυτούς με μοναδικό ίσως σκοπό την ομαλή ένταξη στο κοινωνικό σύνολο. Μιας και οι άνθρωποι είναι ζώα πολιτικά και κοινωνικά.

Με ένα γρήγορο υπολογισμό, μπορείς να κάνεις περίπου 1.000 'φίλους' μέχρι τα 24. Αν είσαι ένας αρκετά κοινωνικός και ανοιχτός άνθρωπος. Με το 1/10 από αυτούς θα μαλώσεις/παρεξηγηθείς/πλακωθείς/σκοτωθείς για ποικίλους λόγους και πολλές παράξενες αιτίες. Δε θα φταίς πάντα εσύ. Μπορεί μερικές φορές να μετανιώσεις και για την απώλεια. Με τους 100 θα κάνεις παρέα συχνά πυκνά και επιδιωκόμενα, είτε για σειρά ετών με διαλείμματα, είτε αδιάκοπα. Με τα 2/10 του συνόλου θα χαθείς λόγω απόστασης/μετακόμισης/μετάθεσης/μετανάστευσης και ίσως να τους ξεχάσεις και να σε ξεχάσουν, μέχρι που μία μέρα σε μία τυχαία συνάντησή σας στο δρόμο δε θα έχετε πια τίποτα να πείτε, αλλά θα ανταλλάξετε την άσκοπη υπόσχεση μίας συνάντησης για να τα πείτε...Με τα 3/10 απλά θα καταλάβεις ότι δεν ταιριάζεις, θα αλλάξεις και θα αλλάξουν και εν τέλει θα λέτε απλώς μία γλυκιά καλημέρα. Όταν και αν... Με τα 2/10 θα σταματήσετε να κάνετε παρέα λόγω έρωτα..Ναι, ναι καλά διαβάζεις. Είτε θα ερωτευτείτε ο ένας τον άλλο, είτε θα ερωτευθεί μόνο ο ένας από τους δύο τον άλλο, είτε θα κάνετε σχέσεις με τρίτους και θα χαθείτε από προσώπου γης λόγω αποκλειστικότητας ή ζήλιας ή όλων εκείνων των συμφορών που συνοδεύουν κατα καιρούς μία ερωτική σχέση. Με το τελευταίο 1/10 θα σας χωρίσει ο θάνατος. 

Και τώρα ξανά και από την αρχή.

Οι άνθρωποι μεγαλώνουμε μέσα σε μία φιλική-αρχικά-κοινωνία, γεμάτοι από όνειρα και διάθεση συναναστροφής με τα υπόλοιπα κοινωνικά όντα. Μέσα από το σχολείο, τις δραστηριοτητες, τη γειτονιά, τις παρέες, την οικογένεια και αργότερα μέσα από την επαγγελματική μας πορεία κάνουμε μία σειρά φιλικών σχέσεων τις οποίες διατηρούμε ή απλώς εγκαταλείπουμε. Πόσο δύσκολο είναι στην εποχή της απόλυτα εύκολης και προσβάσιμης τηλεπικοινωνίας να μάθουμε νέα ενός ανθρώπου που συμπαθήσαμε, μοιραστήκαμε (λέξεις, καφέδες, ποτά, βόλτες στην αγορά, διαλείμματα μεταξύ μαθημάτων,) ώρες από τη ζωή μας; Πόσο δύσκολο είναι να ψάξουμε να βρούμε κάποιον που χάσαμε ξαφνικά; Πως γίνεται να θεωρούμε φίλο έναν άνθρωπο για πέντε, δέκα, είκοσι χρόνια και μετά να ξεχνάμε απλώς το όνομά του; Γιατί περιμένουμε μία δυσάρεστη είδηση να μας θυμίσει πως κάποτε εκείνος ο άνθρωπος που τράκαρε, αρρώστησε, πέθανε, χώρισε, απολύθηκε, κάνει χρήση ουσιών, είναι άστεγος, να μας θυμίσει, λοιπόν, πως εκείνος ο άνθρωπος κάποτε ήταν ο φίλος ή η φίλη μας;

Αν αυτός είναι ο σκοπός της κοινωνικοποίησής μας, που εντοπίζουμε τα σημεία αποτυχίας της; 

Χθες, έμαθα-κατα σύμπτωση-πως αυτοκτόνησε μία παλιά, καλή μου φίλη. Είχα χρόνια να τη δω. Μπορούσα. Δεν το έκανα. Ίσως φταίει το γεγονός, πως θεωρούμε συχνά τους πάντες δεδομένους. Δεν περιμένουμε να φύγουν, δε σκεφτόμαστε πως και εκείνοι ίσως βαρεθούν να μας αναζητούν, δε νοιαζόμαστε αρκετά. Μερικές φορές γινόμαστε οι κακοί φίλοι που απομακρύναμε.

Αν έχεις χάσει ανθρώπους από τη ζωή σου, αν έχεις καιρό να μιλήσεις με αγαπημένα φιλαράκια σου, αν έχεις χρόνια να τους δεις και κατα βάθος σου έλειψαν, αν έχετε μαλώσει για ανόητους λόγους, σκέψου το. Σκέψου αυτούς για λίγο. Σκέψου, μήπως ήρθε η ώρα να σηκώσεις το ακουστικό; Μήπως ήρθε η ώρα να συνειδητοποιήσουμε, πως οι ανθρώπινες σχέσεις θέλουν λιγότερο εγωισμό και περισσότερη προσπάθεια;

Είτε έχεις 1000 φίλους, είτε 10 το να νοιάζεσαι για αυτους δεν απαιτεί τίποτα, δεν κοστίζει τίποτα, σημαίνει όμως πολλά.

Η νοητή περιοχή ορισμού και προσδιορισμού των πραγμάτων.

Το είχα ξαναπεί εδώ..Το λέω συχνά στην καθημερινότητά μου. Χάνομαι ακόμη πιο συχνά μέσα στην προσπάθειά μου να ορίσω και να προσδιορίσω τα πράγματα. Καμιά φορά νομίζω πως η αναζήτηση είναι τόσο μάταιη. Και την επόμενη μέρα με βρίσκω να καταπιάνομαι με κάτι καινούριο, γυρεύοντας μία νέα εξήγηση, μία φαινομενικά λογική και αποδεκτή, από τη δική μου ηθική, ερμηνεία, χωρίς κάτι τέτοιο να σημαίνει, πως η ίδια μου η ηθική είναι σωστή ή αποδεκτή από τις ερμηνείες του περιβάλλοντα χώρου και κόσμου.

Όλα τα πράγματα ορίζονται. Προφανώς, αφού με κάποιον τρόπο, πρέπει και εμείς να δώσουμε λέξεις, να περιγράψουμε, να χαρακτηρίσουμε, να αποκαλέσουμε όσα μας συμβαίνουν και όσα μας πλαισιώνουν, έτσι ώστε, με μεγαλύτερη ή μικρότερη κατανοητική και συμπαθή διάθεση να γίνουμε φιλικοί προς το συνάνθρωπο-χρήστη των ίδιων όρων και ορισμών. Χρειαζόμαστε λίγο ή περισσότερο, ένα κοινό πλαίσιο αναφοράς των ανθρώπινων διαθέσεων και πεπραγμένων. Κάτι σαν ημερολόγιο με μοναδικές καταγραφές μοναδικών περιστατικών, βάσει του οποίου θα μπορούσαμε να αποκτήσουμε ένα δίαυλο επικοινωνίας (ανθρώπινης και ασύρματης) χωρίς να αναλωνόμαστε σε επαναλήψεις και επαναλαμβανόμενες γκρίνιες, μιζέριες και ατέρμονα κουραστικές επεξηγήσεις και συζητήσεις. 

Όλα τα πράγματα, ακόμη και αν δεν έχουμε καταφέρει να τα ορίσουμε, έχουν έναν τρόπο προσδιορισμού. Προσδιορίζονται όλα (και εδώ θα αφήσω ανοιχτό το ενδεχόμενο εξαίρεσης μερικών) σύμφωνα με τα κριτήρια διαμόρφωσης της ανθρώπινης, έλλογης κατά τα άλλα, ικανότητάς μας να το παίζουμε σκεπτόμενα όντα και σύμφωνα, όμως, με την ικανότητά μας να αντιλαμβανόμαστε τα πράγματα στο χώρο, το χρόνο, τον τόπο και την ένταση με την οποία συμβαίνουν, το σκοπό, τα αίτια αλλά και τα προκαλόμενα εξαιτίας τους συναισθήματα. Έτσι, προσδιορίζουμε, εμείς τα, έλλογα κατά τα άλλα, όντα τα πράγματα.

Από την επεξηγηματική μου πορεία, καταλήγω εντελώς αυθαίρετα και εγωιστικά στο συμπέρασμα, ότι ο ορισμός των πραγμάτων είναι εξ ορισμού πολύ πιο εύκολος από το εγχείρημα του προσδιορισμού. Η ηθική ανήκει στα πράγματα που ο άνθρωπος πριν και μετά την αριστοτελική διδασκαλία της φιλοσοφίας επιχείρησε να ορίσει. Ο συγκεκριμένος το έκανε καλύτερα από όλους, και πάλι εξάγω ένα προσωπικό συμπέρασμα. Επομένως, η ηθική μπορεί να οριστεί, να αναλυθεί ως έννοια, να κατηγοριοποιηθεί, να χωριστεί σε υποομάδες ηθικής με διάφορες διαστάσεις, να κατακερματισθεί σε χιλιάδες ηθικομόρια και αυτό να σημαίνει...ΤΙΠΟΤΑ. Οι ορισμοί, έχουν αυτό το ελάττωμα, γίνονται ή δε γίνονται αποδεκτοί. Και αυτό είναι συνήθως απόλυτο. Δε μπορείς να θεωρήσεις έναν ορισμό σωστό κατά το ήμισυ, καθώς πάντα θα χρειάζεσαι και το μισό κάποιου άλλου ορισμού. Και αυτό το κενό καλύπτεται δύσκολα. Άσε που θα δυσκολευτείς πολύ να βρεις 2 θεωρητικούς πρόθυμους να συνεργαστούν.

Η ηθική, επίσης, προσδιορίζεται. Και από την ημέρα εκείνη που οι άνθρωποι αποφασίσανε (εξαιρώ την αφεντιά μου, μιας και αποποιούμαι κάθε ευθύνη που συνοδεύει το παραπάνω κληροδότημα) να μπλέξουν την ηθική στα πόδια τους, ο προσδιορισμός έγινε το βαρβαρότερο άθλημα. Αν είναι δύσκολο να προσδιορίσει κανείς τα πράγματα, τα οποία είναι πλήρως αντιληπτά με τις αισθήσεις της αφής και της όρασης, το να προσδιορίσει την περιπλοκότητα των κοινωνικών και φιλοσοφικών εννοιών είναι, αν μη τι άλλο, αδύνατο.

Στα δικαστήρια, κερδίζει εκείνος που λέει τα καλύτερα ψέμματα. Στη ζωή, κερδίζει εκείνος που λέει τα καλύτερα ψέμματα...προσωρινά. Μέχρι η ηθική του ενός να προσδιοριστεί διαφορετικά από την ηθική του άλλου. Και αν τύχει να βρεθείς ποτέ σε διαφορετική ''περιοχή'' από τους υπολοίπους, φρόντισε τουλάχιστον, να έχεις καλή παρέα ή πολύ καλές ιδέες. Αν τα πετύχεις και τα δύο, μη διανοηθείς να το κουνήσεις από εκείνη την περιοχή. Στη θέση σου, βέβαια, δε ξέρω αν θα με άκουγα. Ίσως, να επιχειρούσα τον προσδιορισμό του ρίσκου.