I vote for friendship...

Η πολιτική είναι σαν τη φιλία. Παίρνεις το ρίσκο να την εμπιστευτείς και συνήθως την πατάς. Και συνηθίζουμε να παίρνουμε το ρίσκο αυτό με πλήρη γνώση των συνεπειών. Οι πολιτικές μας απόψεις θα αλλάξουν, σχεδόν τόσο, όσο και οι παρέες μας. Μέσα στο χρόνο, χωρίς να το πολυκαταλάβουμε, με μικροαλλαγές, μικροπροσθήκες, μερικές αφαιρέσεις, παράπλευρες απώλειες και καμιά φορά με μακροσκελή λογύδρια σχετικά με τη λανθασμένη επιλογή μας. 

Την πολιτική την αποφεύγουμε αρκετά. Οι περισσότεροι έχουμε την εντύπωση ότι αρκεί η προσέλευσή μας στις κάλπες. Μερικοί, θεωρούμε και αυτή την κίνηση μάταιη. Η πολιτική όμως είναι παντού γύρω μας. Είναι φιλοσοφία, είναι επιστήμη, είναι επικοινωνία, είναι τα πάντα. Είμαστε εμείς. Και είναι ξεκάθαρο στους κύκλους της συμβουλευτικής ψυχολογίας, ότι, αν δεν αγαπάμε τον εαυτό μας, δε μπορούμε να αγαπήσουμε τίποτε άλλο. Είναι ξεκάθαρο πως πρέπει να έχουμε ανοιχτούς τους δέκτες μας. Η πολιτική θέλει ανανέωση, θέλει αλλαγές και βελτιώσεις, χρειάζεται τον εντοπισμό των λανθασμένων πρακτικών και την εφαρμογή πιλοτικών μεθόδων προκειμένου το σύστημα να λειτουργεί. Να λειτουργεί κανονικά, δυναμικά, φιλόδοξα, με προοπτικές και ανάπτυξη. Η πολιτική δε διδάσκεται, το προσπάθησε και ο Πλάτωνας και απέτυχε παταγωδώς, αλλά τουλάχιστον έσωσε τη ζωή του... Η πολιτική κατακτιέται μέσα από την κοινωνική συμμετοχή. Μπορείς να μάθεις βασικές και θεμελιώδεις έννοιες της πολιτικής, αλλά το μεδούλι θα το βρεις στην πράξη. Και αν νομίζεις ότι πολιτική σημαίνει ταύτιση με κάποια παράταξη, μάλλον γελιέσαι λιγάκι. Η παρουσία σου στον κόσμο μπορεί να κάνει πολλά περισσότερα.

Η φιλία από την άλλη, είναι προσωποποιημένη και αδικημένη. Περνάει τις ίδιες αλλαγές που περνάει και η πολιτική. Μεταβάλλεται στην εκπεφρασμένη της μορφή. Αλλά, έχει κάτι που στερείται η πολιτική. Η φιλία ζητάει με ύφος απαίτησης που δε μπορείς να αρνηθείς. Η φιλία προσπαθεί να πάρει όσα θεωρεί ότι δικαιούται. Και αν το σκεφτείς καλύτερα, μπορείς να δεις αρκετές δόσεις πολιτικής μέσα σε κάθε φιλική σχέση. Από τον τρόπο που μιλάμε ή τον τρόπο που στηρίζουμε ο ένας τον άλλο μέχρι τον τρόπο που αποφασίζουμε που θα πιούμε τον καφέ μας. Μικροπολιτική σε μία μεγάλη παρέα...

Αν το να διατηρήσουμε τη φιλία μας με κάποιον απαιτεί προσπάθειες και επιδεξιότητα, στρατηγικές και μεθόδους διατήρησης των κεκτημένων, αφοσίωση και ένα σωρό ακόμη ανθρώπινων αρετών, πως γίνεται να μην κατανοούμε την ίδια απαίτηση της πολιτικής...

Η αλήθεια είναι πως αυτήν την εποχή (αν και νομίζω πως πάντα έτσι ήταν) οι φιλίες είναι πολύ πιο χρήσιμες από την πολιτική-σε βοηθούν εξάλλου να ξεχάσεις τα λάθη της. Δεν υπάρχει ωραιότερο πράγμα από μερικούς φίλους μαζεμένους γύρω από ένα μπουκάλι κρασί και λίγη μουσική, μερικά γέλια και κάποια ξεχασμένη ιστορία γελοιοποίησης. Η φιλία μας προσδιορίζει, μας τοποθετεί σε κάτι που ίσως και να είναι η 'αίσθηση' του ανήκειν. Κανείς δε μπορεί να ζήσει μόνος του. Και αν το να ανήκει κανείς κάπου είναι μία αρετή που μπορείς να εμπιστευτείς, τότε i vote for friendship. 

*(Τουλάχιστον, μέχρι να καταφέρει το ίδιο και η πολιτική ή κάτι άλλο)

Η αγάπη μου για σένα, είναι το μόνο που έχω από σένα.

"Η αγάπη σου με βασανίζει. Με ταλαιπωρεί. Με πνίγει. Η αγάπη σου με σκοτώνει κάθε μέρα. Η αγάπη σου δεν έχει μάθει να αγαπά. Και ούτε θα μάθει ποτέ. Θα συνεχίσει να βασανίζει, να ταλαιπωρεί και να σκοτώνει ό, τι κινείται γύρω της. Και για αυτήν, τα πάντα κινούνται γύρω από εσένα. Τι πειράζει που δεν αγαπώ τον εαυτό μου; Αφού αγαπώ εσένα. Το ίδιο δεν είναι; Εσύ μου έμαθες πως είμαστε ένα. 

Η αγάπη σου είναι τεμπέλα. Βαριέται να ασχοληθεί μαζί μου. Βαριέται να μου μιλήσει. Βαριέται να μου χαμογελάσει. Αλλά είναι τρυφερή και το ξέρει. Νιώθει αδύναμη. Καμιά φορά νιώθει και σπουδαία. Αλλά συνήθως απλώς βαριέται. Η αγάπη σου είναι ξεχασιάρα, αφηρημένη, ανέμελη. Ξεχνάει να εμφανιστεί και τη ψάχνω για μέρες μέσα στο παγωμένο βλέμμα σου. Η αγάπη σου δε συγχωρεί. Δεν τη νοιάζει η συγνώμη κανενός. Ξέρει να απαιτεί. Και απαιτεί. Μόνο απαιτεί. Απαιτεί σεβασμό. Η αγάπη σου ξέρει τι θέλει. Και εγώ ξέρω πως δεν θα το βρει ποτέ. 

Δε θέλω να σε πληγώσω. Όχι. Εγώ σ' αγαπώ. Που και που. Είμαι και εγώ με τις μέρες μου, μη μου δίνεις σημασία. Καμιά φορά σχεδιάζω ταξίδια μαζί σου. Ταξίδια που δεν θα κάνουμε ποτέ. Και έχουμε σχεδιάσει πολλά τέτοια μέχρι τώρα. Χρόνια ολόκληρα. Έχουμε κάνει σχέδια για μέρη όμορφα, άγνωστα, συγκλονιστικά. Μέρη πολύ μακρινά για εμάς. Πως να τα φτάσουμε; Εμείς δεν κάνουμε βήμα χωριστά. Και, όμως, είμαστε πάντα μόνοι. Η αγάπη σου χάνεται. Δεν έχει προσανατολισμό, δεν έχει προορισμό. Δε ξέρω ποιο από τα δύο θα ήταν χρησιμότερο. Η αγάπη σου όλα τα περιφρονεί.

Η αγάπη σου άλλαξε. Και αλλάζει συνέχεια. Δεν καταφέρνω να τη μάθω. Δε θέλω να τη μάθω.

Κάποτε υπήρχε μόνο αυτή για μένα. Μόνο εσύ και η αγάπη σου. Τώρα υπάρχεις μόνο εσύ. Τον εαυτό μου τον έχασα σε κάποιο από τα ταξίδια μας. Εσένα όμως ποτέ.

Το βλέμμα μου είναι πάντα πάνω σου. Καρφωμένο και ξάγρυπνο. Νομίζω σε προσέχει. Δε ξέρω κιόλας. Τα βλέμματα λένε τα πιο εύκολα ψέμματα. Το δικό μου βλέμμα δε θέλει να φύγεις. Ούτε και εγώ θέλω να φύγω. Δε μπορώ να φύγω. Θα μείνω λίγο ακόμη πλάι στην αγάπη σου και ας έχει κρυώσει η αγκαλιά της. Η αγάπη σου ποτέ δεν ήτανε ανθρώπινη. Είχε πάντα κάτι απόκοσμο. Άπιαστο. Ψυχρό. Η αγάπη σου ήταν πάντοτε απόλυτη. Η αγάπη σου με ταλαιπωρεί, με πνίγει, με σκοτώνει."

Αυτά θέλεις να μου πεις, το ξέρω. Η αγάπη μου σε πονάει. Έτσι το θέλησα. Για να με θυμάσαι κάθε λεπτό. Μη νομίζεις πως φεύγω. Θα είμαι εδώ. Πάντα εδώ. Η αγάπη μου δε ζει μακριά σου. Η αγάπη μου ψάχνει πάντα το βλέμμα σου. Για αυτό αγνοεί τα πάντα. Κινείται γύρω από εσένα και τρέφεται από σένα. Η αγάπη μου για σένα, είναι το μόνο που έχω από σένα. Και αυτό με πονάει πιο πολύ.